The Couch Racer: 40 jaar Supercross de Paris

Dit weekend wordt de 40e editie van de Supercross de Paris gereden. Daarmee is de wedstrijd van promotor Larivière Organisation de oudste wedstrijd in z’n genre in Europa. De Supercross van Stuttgart, die afgelopen weekend voor de 39e maal plaats vond, ontstond zelfs een jaar vroeger, in 1983. En toch is de wedstrijd in Parijs bekender en groter geworden.

De Supercross van Parijs was in maart 1984 het allereerste evenement dat in het gloednieuwe Palais Omnisport Paris-Bercy (POPB) georganiseerd werd. Dat gebeurde toen midden in de week op  woensdag 14 en donderdag 16 maart . Naast het kruim van de Franse motorcross, die toen nog niet tot het volle wasdom was gekomen, kwamen er ook een klein peloton Europese GP-rijders en enkele Amerikaanse toppers naar Parijs. De datum was nochtans niet heel gunstig want de Amerikanen zaten al middenin hun Supercross-seizoen en het GP-seizoen startte begin april. Maar de eerste editie werd een succes en meteen legde Larivière Organisation het POPB opnieuw vast, maar dan op twee avonden in december van datzelfde jaar.

In de beginjaren werd alleen het middenplein van het POPB benut om het Supercross-circuit aan te leggen. In feite waren al lay-outs tussen 1984 en 1989 een variant op de achtbaan, met de opvallende Dunlop-brug als centraal element. De brug – een mini-copie van de halve Dunlop-banden die als voetgangersbruggen die de circuits van Donington Park en Le Mans overspanden – fungeerde tegelijkertijd als finish-jump en tunnel. Tijdens de eerste zeven edities van wat dan gemeenzaam de Supercross de Bercy heette kwam er slechts één klasse aan de start. Iedereen zat op een 250cc (toen nog tweetakt) machine. Maar voor de Franse rijders, was er een aparte competitie die de Camel French Dash heette. Een korte dash voor cash, al werden de bonus in Francs français betaald.

Voor de editie van 1990 sleutelde de organisatie flink aan het concept van de Supercross de Bercy. Er werd dat jaar over maar liefst vier dagen gereden. Voor het eerst werd daarbij ook gebruik gemaakt van de ‘coursives’ de gangen onder de tribunes. Het circuit werd er een stuk langer door en uiteraard ook sneller. De passages onder de tribunes waren technisch en inhalen was nagenoeg onmogelijk. Het was eigenlijk niet meer dan een extraatje voor het publiek dat de actie in de coursives op de grote schermen in de eigenlijke hal kon volgen. Tegelijkertijd maakte ook de 125cc-klasse z’n opwachting in het POPB. De jonge Stefan Everts, die zich in de beginjaren van z’n carrière ook op Supercross richtte, eigende zich op twee van de  vier race-avonden  de zege in de 125cc-klasse toe, maar greep niettemin net naast de titel van  ‘Prince of Bercy’. De winnaar van de 250cc-klasse mocht zich voortaan de titel van ‘King of Bercy’ toeëigenen. Ondertussen had de wedstrijd ook al een zekere internationale notoriteit verworven. De kolkende atmosfeer, het uitstekend aangelegde circuit, het uitgelezen deelnemersveld en de nachtelijke verlokkingen van de Lichtstad maakten dat rijders van over de hele wereld maar al te graag in Bercy wilden rijden. Bovendien stond een overwinning of zelfs een ereplaats in het POPB, best mooi op je palmares.

De Supercross van Parijs wist altijd een gemengd publiek aan te trekken en dat bestond zowel uit motorcrossfans uit alle hoeken van l’Hexagone en daarbuiten (Ook heel wat Belgische clubs legden een bus naar Bercy in), maar ook uit de typische Parijse motorfans. Die pikte je zo uit het publiek: korte lederen motorvest van een bij voorkeur Frans merk, (motor)jeans en stevig schoeisel. De trottoirs rond het POPB stond het op racedagen stonden dan ook vol met streetfighters, allroads in Dakar-livrei, supermotards en dikke scooters, genre Yamaha Tmax met Akrapovic uitlaat…

De Supercross de Paris bleef bijna 30 jaar lang in het POPB. Ondertussen had Larivière Organisation ook al de Yop! Bicross, de Trial Masters en de Guidon d’Or in het bekende sportpaleis aan de Porte de Bercy georganiseerd en dan waren er nog de stockcar-races, het indoor windsurfen, het jetskiën én de kart-wedstrijd waarin Ayrton Senna eind 1993 de allerlaatste overwinning uit z’n carrière zou boeken.  Na drie decennia was de Parijse sporttempel ‘op’ en aan een dringende renovatie toe. Voor de editie van 2014 weken de organisatoren van de Supercross de Paris naar het Stade Pierre Mauroy in Lille uit. Op dat ogenblik was dit voetbalstadion in het noorden van Frankrijk, het enige dat aan de vereisten van de organisatoren kon voldoen. Daar zou de wedstrijd drie jaar lang blijven. Het plan van de organisatoren was altijd geweest om terug naar Parijs te keren en voor de buitenwacht leek het alsof het Palais Omnisport de Paris-Bercy voor eeuwig de thuishaven van de Parijse Supercross zou worden.

Niets was echter minder waar, want in oktober 2017 opende in de Parijse voorstad Nanterre de Paris La Défense Arena. Dit multifunctioneel stadion dat plaats biedt aan dik 30.000 toeschouwers is de thuishaven van Racing Métro 92, één van de topploegen uit de Top 14, de hoogste divisie van het Franse rugby. Exact een maand nadat niemand minder dan The Rolling Stones als eerste muziekact het gloednieuwe stadion had ingewijd, was het de beurt aan de supercrossers om hun viertaktgeluiden te laten echoën (met dank aan het koepeldak) in de Paris La Défense Arena. Het nieuwe stadion bleek meteen een stuk geschikter om er een échte supercrossbaan in aan te leggen en dat vanwege de grotere afmetingen. De Supercross de Paris was weer thuisgekomen…

De Supercross de Paris heeft de tand des tijds weten te doorstaan. In de jaren '80 en '90 telde elk Europees motorsportland wel minstens één supercrosswedstrijd van internationaal niveau. Antwerpen, Barcelona, Nijmegen en nog een flink aantal andere wedstrijden konden niet overleven. In Parijs slaagde men daar wel in en dat ondanks concurrentie in eigen stad, want tot driemaal toe probeerde een andere organisatie op een andere locatie in de lichtstad hen de loef af te steken. Misschien ligt het succes van de Supercross de Paris wel in het feit dat de wedstrijd altijd wist te innoveren. Het format veranderde, onder de visionaire leiding van journalist/organisator Xavier Adouard voortdurend en daardoor lijkt er geen slijt op de formule te komen. De afgelopen jaren introduceerde men een Superpole-sessie waarbij de SX1- en SX2-rijders individueel op jacht gaan naar de snelste tijd. Een secondenstrijd die tot op de millimeter in beeld wordt gebracht en voor het publiek vanuit alle hoeken van de La Défense Arena te volgen is op groot scherm. Supercross is een integrale beleving geworden, al was het dat ook al 15 of 25 jaar geleden in het POBP dat qua audiovisuele mogelijkheden z'n tijd ver vooruit was...

De volledige geschiedenis van de Supercross de Paris én het palmares ontdek je op www.supercrossparis.com

Introfoto: KTM Images/Pascal Haudiquert