Valentino Rossi begint over twee weken aan z’n 25e seizoen in de MotoGP. Dat moet een record zijn. Bovendien kan Rossi, als hij in de tweede helft van het seizoen nog een GP zou winnen, nog voor een nieuw record zorgen: dat van de oudste winnaar in de koningsklasse (500 cc/MotoGP) van de Wegrace GP’s. Het bestaande record staat tot hiertoe op naam van de Australiër Jack Findlay. Findlay won op 1 mei 1977 de GP van Oostenrijk op de Salzburgring en was toen 42 jaar en bijna 3 maanden oud. Findlays zege kwam er een beetje per toeval, omdat de echte toppers uit die tijd (Giacomo Agostini, Barry Sheene, Wil Hartog…) de 500cc-race boycotten vanwege de onveilige Salzburgring.
Rossi werd onlangs (op 16 februari) ook 42 en heeft er dus een uitdaging bij voor dit seizoen. Het is evenwel moeilijk inschatten waar de Italiaanse legende momenteel staat. Vorig seizoen was, met een vijftiende plaats in de eindstand, veruit Rossi’s slechtste ooit in de GP’s. Die slechte plaats kwam er door zes opeenvolgende nulscores, al gebiedt de waarheid me er wel bij te vertellen dat Rossi de GP’s van Aragon en Teruel moest uitzitten vanwege een Covid 19-besmetting.
Dat neemt niet weg dat Rossi in de drie GP’s daarvoor telkens door een crash uit de wedstrijd verdween. In de GP van Valencia – Rossi’s eerste na z’n ziekte – moest hij met motorproblemen opgeven. Een oorzaak die hem ook al tijdens de eerste GP van het seizoen in Jerez punten had gekost. Daar staat tegenover dat hij een week later op hetzelfde circuit – tijdens de GP van Andalusië – wel derde werd. Maar dat neemt niet weg dat de prestaties van de immens populaire Italiaan jaar na jaar minder werden. Rossi’s laatste GP-zege dateert al van 2017, toen hij de Dutch TT in Assen won. Z’n laatste wereldtitel dateert evenwel al van 2009. 2009, dat valt bijna een ander tijdperk te noemen.
De negenvoudige wereldkampioen is in de loop der jaren dan ook tot een soort van heilige uitgegroeid. Misschien daarom dat Yamaha hem nog zo lang op een fabrieksmotor heeft laten zitten. Hadden ze schrik van een reactie van z’n fans, of bemoeide Dorna er zich mee? Van Dorna weten we wel zeker dat ze zich weleens met de transferpolitiek van constructeurs en teams bemoeien. Tussen GP-journalisten leeft het gerucht dat Rossi met handen en voeten aan Yamaha gebonden is. Met andere woorden: zelfs al had hij naar bvb. KTM willen gaan, en we weten dat KTM-baas Stefan Pierer niet vies is van een ‘coup’, dan had dat niet gekund. De reden daarvoor zou een clausule in het contract dat Rossi met Yamaha afsloot – na z’n kortstondig Ducati-avontuur in 2011-2012 – waarin gestipuleerd wordt dat de Italiaan tijdens z’n verdere actieve carrière alleen nog voor Yamaha mocht uitkomen.
Hoe dan ook, de switch naar het Petronas SRT-team is geen degradatie. Al zal het voor Rossi wel volop aanpassen worden met een nieuwe crew rondom hem. Gaan die allemaal onmiddellijk naar z’n pijpen dansen? En hoe zal z’n relatie met Franco Morbidelli evolueren. Morbidelli heeft veel in z’n carrière aan Valentino Rossi te danken, maar zal hij daarom ook data met hem delen? In het verleden was Rossi zelf niet bepaald een fan van ‘delen’. In 2008, bij de komst van Jorge Lorenzo naar het Yamaha-fabrieksteam, liet Rossi zelfs een scheidingswand in het midden van de pit optrekken.
Ondanks alles ben ik ervan overtuigd dat 2021 niet het laatste seizoen van Valentino Rossi in de MotoGP wordt. Dat kan eigenlijk ook niet. Publieksfavoriet nummer 1 kan én wil wellicht ook geen afscheid nemen in een jaar waarin de tribunes weer karig bezet of leeg zullen zijn. Meer dan waarschijnlijk wordt 2022 hét jaar van Rossi’s mondiale afscheidstournee. Elke GP zal voor z’n lokale fans dan ook als een pausbezoek aanvoelen...
Foto: Yamaha Racing