The Couch Racer - Marquez en HRC: het trieste einde van een sprookjeshuwelijk

In de week na de GP van Japan, waarin hij nog eens op het podium mocht plaatsnemen, kondigde Marc Marquez aan dat hij volgend jaar niet langer voor het Repsol Honda-fabrieksteam zou uitkomen. Het bericht moet hard zijn aangekomen bij het eens zo machtige HRC. Tenminste, eens zo machtig in de MotoGP, want in andere motorsport-disciplines blijft de legendarische sportafdeling van ’s werelds grootste motorfabrikant wel hoge toppen scheren.

Maar toch. De naam Marc Marquez stond een decennium lang synoniem voor de kopman van het Repsol Honda-team. Marquez nam bij HRC de fakkel over van Casey Stoner en slaagde erin te doen waar die andere Catalaanse wonderknaap, Dani Pedrosa, nooit in lukte: wereldkampioen MotoGP worden.

In 2013, z’n eerste seizoen in de koningsklasse, boekte Marc Marquez 6 zeges en in al andere races – op de GP van Australië na – stond hij op het podium.

Door dat ijzersterk debuutseizoen neer te zetten, wist hij al meteen een wereldtitel te veroveren.

Een jaar later deed hij nog beter door de 10 eerste races van het seizoen prompt te winnen. 

Later op het seizoen volgden nog drie andere zeges, goed voor 13 overwinningen op 18 GP’s. Marquez’ tweede wereldtitel in de MotoGP was een feit.

20215 verliep niet volgens plan voor Marquez. De HRC-kopman liet maar liefst zes uitvallers optekenen en wist ‘slechts’ vijf GP’s te winnen. In de strijd om de wereldtitel werd Marquez overvleugeld door het Yamaha-duo Jorge Lorenzo en Valentino Rossi. Het orgelpunt, of misschien ook wel het dieptepunt van het seizoen kwam er in de voorlaatste GP van het seizoen, die van Maleisië. Toen Marquez en Rossi onzacht met elkaar in aanraking kwamen en de Italiaanse legende de strijd moest staken en zo een 10e wereldtitel aan z’n neus voorbij zag gaan.

De Rossi-tifosi zouden Marquez het akkefietje nooit vergeven en in de seizoenen nadien bleef de Catalaan op circuits overal ter wereld uitgejouwd worden door het gele VR46-legioen. Niet dat dat Marquez ook maar enigszins stoorde, laat staan van de wijs bracht. Tussen 2016 en 2019 veroverde Marquez nog eens viermaal de wereldtitel. De dominantie was compleet, niet alleen op het circuit maar ook in de HRC-pitbox. De Catalaan had alles en iedereen naar z’n hand gezet. De Europese zetel van HRC was dan al van Aalst naar Barcelona verhuisd en de Spaanse op de sportpolitiek van Honda was enorm. Marquez had bij HRC altijd een landgenoot – vaak ook een Catalaan – als teamgenoot. Eerst was er Dani Pedrosa, daarna kwamen Jorge Lorenzo, broertje Alex, Pol Espargaro en Joan Mir. Niet één van hen kon ook maar uit de schaduw van z’n kopman geraken. Off, en ook steeds meer on the record viel te horen dat er met de Honda RC213V die Marquez doorheen de jaren volledig naar zijn hand had gezet geen land te bezeilen was, laat staan GP’s te winnen. Tenminste, toch niet als je niet Marc Marquez heette.

Voor Marquez bleef alles goed gaan, tot die noodlottige stikhete dag op het circuit van Jerez de la Frontera in juli 2020. De dag waarop het seizoen 2020 – uitgesteld omwille van de coronapandemie – eindelijk van start ging, was tegelijk de start van een drie jaar durende calvarietocht voor Marc Marquez. En ja, blessureleed was een belangrijke factor in die calvarietocht, maar misschien nog belangrijker was het feit dat HRC de bal compleet verkeerd sloeg wanneer het op aero(dynamica) aankwam. En laat dat nu net het domein zijn waarop de Europese merken, met Ducati op kop, wél in uitblinken.

Het absolute dieptepunt in de samenwerking tussen Marc Marquez en HRC kwam er in juni dit jaar, toen de MotoGP de Sachsenring aandeed. De ‘Traditionsstrecke’ in het voormalige Oost-Duitsland was altijd al een kolfje naar de hand van Marc Marquez geweest. Maar nu lukte er echt niets meer. Wat Marquez ook probeerde, de RC213V liet zich op de Sachsenring niet bedwingen. Het bizzare bowlingbal-incident waarbij de wegschuivende Honda RC213V van Marquez, de Ducati Desmosedici GP23 van Johann Zarco in twee splijtte, was nog maar het begin. De crashes bleven zich het hele weekend door opstapelen, tot Marquez na nog een zware highside in de warm-up op zondagochtend finaal de handdoek wierp.  Wellicht is daar en dan de kiem voor Marquez voortijdige vertrek bij HRC gelegd.

Voor de hand liggend was dat vertrek allerminst niet. Marquez kende in z’n hele MotoGP-carrière niks anders dan het Repsol Honda-team en bovendien lag hij nog tot eind 2024 onder contract. Maar één bepaalde clausule in Marquez’ contract zou stipuleren dat hij voortijdig mocht opstappen, zolang dat naar een satellietteam is.

Het is bij mijn weten nog nooit eerder gebeurd dat een rijder zelf opstapte bij het fabrieksteam van Honda. Wat tot voor een paar weken nog als ‘kolomvulling en sensatiezucht’ werd versleten is vandaag geofficialiseerd. Marc Marquez rijdt volgend jaar voor het Gresini Racing-team op een één jaar oude Desmosedici GP23. Bovendien betekent de switch naar het Italiaanse satellietteam ook een enorme ‘knip’ in Marquez inkomsten. Maar MM93 wil vooral z’n carrière redden. Benieuwd of deze stap terug, er ook een is die Marc Marquez in staat stelt om de komende jaren opnieuw verder te springen...

Tekst: The Couch Racer

Foto's: Honda Racing Corporation

Video: YouTube.com/ElTranscendental