De afgelopen dagen werd je als motorsportliefhebber gebombardeerd met teamvoorstellingen. Wil je de motorsport analytisch benaderen, dan betekent dat tientallen filmpjes en honderden foto’s bekijken. De meesten zijn volgens hetzelfde stramien gemaakt, je zou zelfs denken dat het eenheidsworst is. Beide rijders – teams bestaan anno 2021 meestal uit ‘slechts’ twee rijders, dat was ooit anders – en hun motorfietsen worden uitvoerig gefotografeerd en gefilmd in een studio. Samen gezeten op hun motorfiets zonder helm, samen gezeten op hun motorfiets mét helm, samen staand achter hun motorfiets zonder helm, samen staand achter hun motorfiets mét helm, apart op hun motorfiets en met helm op in slipstreamhouding… Enfin, je begrijpt stilaan wat ik bedoel: de fotogallerijen zijn nogal uitgebreid. En dat allemaal voor mensen zoals ‘The Couch Racer’ een plezier te doen, want je zal maar eens een foto nodig hebben van een helmloze Lorenzo Savadori (zie hierboven) op z’n Aprilia RS-GP om een column te illustrereren…
Belangrijker wellicht dan de verschillende poses waarin fotografen én videografen hun onderwerpen – de rijders dus – dwingen, zijn de blikken ervan. Aan de oppervlakte lijkt alles ‘koek en ei’, en waarom zou het ook niet. Ze staan aan het begin van een nieuw seizoen waarin ze maandenlang hun passie zullen kunnen uitoefenen en dat voor het oog van de hele wereld. Nou ja, tenminste de motorsportminnende wereld. De poses die de rijders in zo’n studio aannemen zijn natuurlijk ook altijd een beetje clichématig: met de armen voor zich gekruist strak in de lens kijken. Bij het bekijken van dat soort foto’s hink ik altijd een beetje op twee gedachten: loopt rijder X over van zelfvertrouwen, of is het gewoon een arrogant mannetje? De scheidslijn tussen zelfvertrouwen en arrogantie is vaak flinterdun. Op een foto of een video zijn die twee karaktertrekken niet altijd goed van elkaar te onderscheiden.
Tijdens zo’n officiële fotosessie oogt alles ‘spic en span’. De stroomlijnen van de machines zijn nog eens flink opgepoetst zodat ze extra glanzen onder de studiobelichting, idem dit voor de versgespoten helmen. En ook de uitrusting is kraaknet. Maar vaak is zo’n fotosessie – die heel wat uren in beslag neemt – al het moment waarop de eerste barstjes in de teameenheid beginnen te verschijnen. Teammaat X vindt Y maar een eikel, Teammaat Y ‘lust’ de officiële energiedrank van het team niet en drinkt liever z’n ‘eigen drankje’ waarvan hij tot vorig jaar een aardig zakcentje kreeg, press officer Z krijgt algauw een hekel aan de nieuwe ‘rekruut’ die niet volgens het boekje meewerkt aan de fotosessie. Want ondanks hun tandpasta-smiles op de foto, vinden de meeste motorsporters zo’n fotosessie een vervelende klus. Dat geldt overigens ook voor F1-piloten, wielrenners en uiteraard ook voetballers. De irritaties die op die dag kunnen ontstaan, gaan in het slechtste geval blijven gisten waardoor de situatie, zeker wanneer goede resultaten uitblijven, in de loop van het seizoen uit de klauwen loopt…
Foto: Aprilia Racing