Reistip: voortdurend schakelen

Wie de avonturen van onze reizigers Tom en Caroline een beetje volgt, weet ondertussen dat niet alles op een wereldreis van een leien dakje loopt. Van medische noodgevallen tot stugge grenswachters, zonder een flinke dosis flexibiliteit geef je er al gauw de brui aan. Vandaag deelt Tom zijn wijsheid.

De vraag die we het vaakst voorgeschoteld krijgen van onervaren reizigers, is hoe ver we nu eigenlijk alles op voorhand boeken. Voor ons klinkt die vraag supergrappig. Je moet flexibel zijn als je de wereld rond wil op je motor, klinkt het steevast. Aanpassen en bijsturen is de boodschap. Hoe nauwgezet je je reis ook voorbereidt, niets zal 100% lopen zoals je het in gedachten had. En laat dat nu net de charme zijn die ons beiden zo in haar greep heeft. Waar we die dag naartoe rijden wordt ’s morgens bij het ontbijt beslist, lekker last minute. Waar we ’s avonds de tent opslaan hangt af van de staat van piste, het weer, onze snelheid en de goesting van de dag. ‘Vagabonderen’ noemt mijn goeie vriend en reiziger Michel het. Je neus achterna gaan. Soms draait het goed uit. Soms valt het tegen. Maar een verrassing is het elke dag.

En ook voor de lange termijn planning moet je al eens het roer omgooien. Zo botsten we in 2022 op onze reis naar Mongolië onvoorzien op een hardnekkig ‘njet’ aan de Russische grens. Mongolië konden we wel vergeten – voor even dan toch. We baalden behoorlijk die dag maar kijk, na een reis van een jaar stonden we wel mooi in Australië en dat was de max!

Vandaag balen we opnieuw. Ons ruw plan om via Tunesië door Algerije verder zuidwaarts te rijden, tot Zuid-Afrika, werd door visaperikelen grondig gedwarsboomd. De Algerijnse grens oversteken zat er voorlopig niet in. De boot naar Frankrijk nemen om van daaruit naar Marokko te varen was helaas onze enige optie. Dagenlang werden we heen en weer gewiegd met niks dan monotoon zeewater om ons heen. We leken wel op een goedkope cruise op de Middellandse Zee te zitten in plaats van op een motorreis. Tja, dat hadden we niet echt voorzien.

Maar Marokko voelde een beetje als thuiskomen. Ik ben ondertussen de tel kwijtgeraakt hoe vaak we er al reisden, maar dat het nog steeds een topland is voor wie zand met steentjes lust, werd nog maar eens bevestigd. Meer dan een paar leuke pistes onder een stralende hemel hadden we niet nodig om de moraal terug op te krikken. Tot die verdomde Mauritaniërs hun gloednieuw systeem voor e-visa online zetten. Ik heb geen idee welke amateur daar aan de knoppen zat, maar zowat alles wat kon misgaan, ging ook mis. Wachttijden voor visa liepen op tot 5 weken of meer en Mauritanië is echt niet te vermijden op onze weg naar beneden. Waar we een paar jaar geleden ons visum nog onvoorbereid aan de grens kochten, dreigden we nu door de wonderen der techniek knal in het Centraal-Afrikaans regenseizoen te belanden. Een vooruitzicht dat niet bepaal vrolijk stemde. Er moest alweer geschakeld worden.

We beslisten om onze motoren te verschepen vanuit Casablanca om – eens daar aangekomen – te ontdekken dat een brand in de luchthaven alle cargoverkeer voor onbepaalde tijd had stilgelegd. De moed zakte ons in de schoenen. Terug naar Spanje dan maar of – als we dan toch aan het bollen zijn –ineens door naar België? Daar kennen we onze weg, spreken we de taal en hebben we de motoren in no time het vliegtuig op. We hadden een plan begot! Benieuwd hoe lang het deze keer stand houdt...

Tekst en foto's: Motomorgana