Reisverhaal: Attraverso l'Italia

"Ferm naar het zuiden, of serieus naar het noorden."  Dat was de reactie van m’n dochter Meen op mijn vraag waar onze roadtrip 2019 heen zou leiden. Noorwegen staat weliswaar op de eerste plaats, maar Zuid-Italië (Pompeï) prijkt al langer op de lijst. De ambities en de afstanden worden met de jaren duidelijk groter. Er volgt een kleine ontnuchtering als ik de afstanden erbij tover en we de kilometers beginnen te linken aan het aantal reisdagen. Een motortransport-service opsnorren vinden we maar niets. En een auto plus motor-op-aanhangwagen is al helemaal geen bespreekbare denkpiste, omdat dit een concept is dat er bij mij gewoon niet in wil. Dus zijn we snel uitgepraat: rijden met dat ding!

Tekst: Pieter Pacques

Foto's: Pieter Pacques

Om het voor Meen wat haalbaarder te maken, zoeken we voor haar een goedkope vlucht naar de Eeuwige Stad bij een low-costmaatschappij. Meen trekt, opgepropt tussen haar mede budgetreizigers, met de Ryanair Fleet naar Rome, waar ik haar als alles goed gaat één dag na mijn vertrek zal opwachten. Van daaruit trekken we samen nog wat zuidelijker, waarna we kriskras door Italië rijdend terug naar Herent zullen gaan.

Op twee dagen naar Rome rijden, dat zal wel lukken zeker?
 

Dag 1: Herent - Parma (IT)

Het kan niet altijd meevallen, soms heb je van die dagen. Het begon nochtans goed. Rond zes uur was ik al op de baan, en er was geen file. Ik tankte volgens plan in Luxemburg, en toen… was mijn reizigersgeluk op. In Luxemburg begon het rond half negen te miezeren, het startsein voor afwisselend buien,  gietende regen en zelfs smeltende sneeuw. Tot aan de Zwitserse grens valt het nog mee. Regen is maar water, zolang je goed vooruit gaat is het niet zo erg. Het eerste deel van Zwitserland is van hetzelfde laken een nat pak, maar eens aangekomen bij de kleine tunnels beginnen zowel het verkeer als de druppels aan te dikken. Het kost flink wat kalmte en geduld om me tussen de Zwitserse stilstaande auto’s door tot aan de kop van de fileslang te wringen. Daar aangekomen zie ik dat het tunnellicht op rood staat. In totaal een goede 20 km stilstaand verkeer. Er zit niets anders op dan te wachten tussen de auto’s, in de regen… En zo gaat het bij iedere tunnel die aan de grote Gotthardtunnel voorafgaat. De laatste kilometers naar die supertunnel liggen er dikke pakken smeltende sneeuw in sporen op de rijweg en vooraan op het scherm van de immer vrolijke GSA.  Na de Gotthard kan het regenpak eindelijk uit en doet Italië een waardige poging om de rijdag wat op te krikken. Dar duurt tot ik voor de eerste keer ga tanken in land nummer vier van vandaag. De norse pompbediende mocht me oprapen om te bekomen van hun 2,089 euro voor een litertje E10.14 uur onderweg voor 1.032 kilometer. Zoals gezegd: het kan niet altijd meevallen. Morgen een nieuwe dag, dan pik ik Meen op aan de luchthaven van Rome.

Dag 2: Parma - Rome (IT)

Een easy dagje vandaag, er staat nauwelijks 500 km op het programma.  Prima, want dat geeft me genoeg tijd om te sightseeën als er iets op mijn pad komt. Zolang ik maar zorg dat ik tegen zeven uur op de luchthaven van Rome ben.

Ik doorkruis Toscane, waar de bergen nog een mooi wit toplaagje hebben, op een rustig tempo. Dan gaat het verder, door Umbrië en Lazio. Als ik het bordje van Orvieto zie, schiet me te binnen dat ik deze oude stad altijd graag al eens ondergronds had gezien. Orvieto heeft namelijk naast zijn bekende mooie ligging en gezellige pleintjes nog een minder bekende attractie: een ondergronds traject door tunnels. Ik parkeer de motor op een kerkpleintje en ga op pad naar deze ondergrondse wereld. Enkele minuten later sta ik alweer naast mijn nog natikkende machine: je mag niet zonder gids in de catacomben rondlopen en de eerste groep waar plaats is, vertrekt pas laat in de namiddag. Ik zal nog eens moeten terugkomen. Terug de motor op dus, en veilig verder boemelen richting de volgende halte: Rome. Eens in de stad krijg je in het verkeer te maken met een typisch Italiaanse tegenstrijdigheid: je moet tegelijkertijd het andere verkeer nauwlettend in de gaten houden én je zo min mogelijk van je medeweggebruikers aantrekken. Een bizarre maar niet onaangename rijervaring. Rome is natuurlijk een machtige stad, , maar het centrum is niet het doel van deze roadtrip. Ook hier zal ik dus nog eens moeten terugkomen...

Na enkele uren wachten zijn Meen en ik herenigd en heb ik er een duo bij opzitten. Het weerzien wordt gevierd met iets wat kan doorgaan voor aperitief, en als het restaurantbezoek erop zit trekken we terug even de baan op om nog wat nachtelijk Rome te verkennen.

De volledige versie van dit reisverhaal lees je in het Deluxe 'Alle Toerisme'-nummer van Motoren & Toerisme, dat nu in de winkel ligt.