Rij-indruk: Kawasaki Z900 SE

De Kawasaki Z900 is een absolute verkooptopper, die zijn concurrenten al een aantal jaren ver achter zich laat. In onze vergelijkingstesten van de voorbije jaren is hij nooit de winnaar geworden, maar bij het publiek is hij dat dus duidelijk wel. En dat is uiteindelijk het enige wat telt. Wij mogen in het jaar van de 50ste verjaardag van de legendarische Z-familie testen of hij met een flinke update aan vering en remmen nog overtuigender is geworden.

Een cultuurshock is het dus allerminst als we ons been over het compacte zadel zwieren onder de brandende zon in het Zwitsere Härkingen, waar we ontvangen werden door de importeur van Kawasaki in het Alpenland. Er staat een rit door het voorgeborchte van de Alpen op het programma en dan weet je dat je met de Z900 goed zit. Van bij de eerste draai aan het gashendel komt de herinnering terug. De vierpitter met 125 pk en 98 Nm wil er gretig vandoor gaan, zonder je instant van je sokken te blazen zoals zwaardere nakeds dat wel  doen. Onderin is de Z900 niet de allerkrachtigste van het pak, maar dat is een bewuste keuze om de versnelling lineair als een turbine op te bouwen.

Waar het eigenlijk op neerkomt is dat dit blok een perfecte metgezel is om heel sportief over berg en dal te knallen zonder dat het echt intimiderend wordt. Het biedt meer kracht dan je eigenlijk nodig hebt, maar het is gewoonweg plezierig om het achter de hand te hebben. Tegelijkertijd kan je ook heel rustig, en binnen de zeer strenge Zwitserse limieten, door een dorp cruisen. De gasrespons blijkt dan poeslief en prima doseerbaar.

Big difference

Motorisch is deze SE logischerwijze dus heel herkenbaar na onze verscheidene testritten in het verleden, maar het rijgedrag is toch gevoelig  verschillend. Niet dat de standaard Z900 een dweil is, verre van zelfs, maar vanaf het eerste rondpunt en de eerste schaarse oneffenheden in het goede Zwitserse asfalt, laat de hoogwaardige Öhlins-vering zich positief opmerken. Vooraan betreft het een upgrade van de standaard UPSD, die nu ook volledig instelbaar is, en achteraan ontwaren we de S46 monoshock van hetzelfde merk. Die achtervering is nu ook eenvoudiger af te stellen dankzij de nieuwe, makkelijk te bereiken regelknop. Het is altijd een beetje tricky om zonder rechtstreekse confrontatie zaken af te wegen, maar waar we in een vorige test gewag durfden maken van wat deining in het rijwielgedeelte van de Z900, is dat nu helemaal weg. De SE gaat retestrak de bocht om en vertoont een geweldige stabiliteit. Hij gedraagt zich nog altijd even vlindervlug, maar je kan nu met nog wat meer vertrouwen de limieten opzoeken.

De Nissin niet-radiale klauwen worden op de SE ingeruild voor de ronduit geweldige Brembo M4.32-klauwen in samenwerking met een radiale rempomp, die vreemd genoeg wel nog van Nissin is. Die combinatie werkt echter voortreffelijk. Zowel qua krachtopbouw als dosering zijn deze ankers een echte stap vooruit. Je kan vol vertrouwen laat aanremmen en dat tot een stevig stuk in de bocht blijven doen. Brembo levert met dit type remklauw echt wel fantastisch werk, zoals we ook al op diverse motorfietsen van andere producenten mochten ervaren.

Conclusie

De Z900 is, zoals alle indicatoren bewijzen, een oerdegelijke en heel succesvolle naked. Overweeg je deze SE-uitvoering, dan komt het neer op 1.500 euro extra betalen voor markant betere vering en werkelijk geweldige remmen. Heb je die nodig? Niet echt. Maakt het een verschil? Zeker en vast. Kawasaki heeft hiermee immers de punten van kritiek die we in het verleden aanstipten goeddeels weggewerkt, en de kans dat de Z900 wat plaatsen kan opschuiven bij een rechtstreekse vergelijking met z’n naaste concurrenten is erg groot. 

Een uitgebreid verslag van deze rij-indruk lees je in het juni-nummer van M&T.

Tekst: Tom Vander Sande

Foto's: Kawasaki