Rij-indruk KTM 390 Adventure

KTM is een speler die de voorbije jaren enthousiast deelnam aan de race naar groter en krachtiger in het reissegment. ‘Super’ is daarbij hun codewoord. Maar onlangs werd een tweede pad ontdekt, dat naar kleiner leidt. De 790 Adventure was een eerste stap, en nu is er ook de 390 Adventure. Is hij meer dan een opstapper van goede komaf?

Met een druk op de bekende en overzichtelijk KTM knoppenwinkel blaas ik leven in de Oostenrijker. Ik voel me dadelijk thuis. Het zadel is perfect van hoogte en de zithouding is verrassend ruim en comfortabel. Het stuur staat precies goed en de beenhoek is perfect. Het zeer goed afleesbare scherm biedt de juiste hoeveelheid info en de goede spiegels zet ik letterlijk in een handomdraai in de juiste stand. Om het windschermpje hoger te plaatsen zou in een imbussleutel moeten opdiepen, maar dat blijkt niet nodig omdat de windbescherming zo ook voldoet. Op het stuk snelweg in het traject kon ik moeiteloos tegen 150 km/u cruisen.

Mentale knop

Na een voorjaar in het zadel van enkele grote hoogpoter is het natuurlijk even wennen aan de sobere monocilinder, maar de mentale knop gaat snel om. Zodra het betere bochtenwerk zich aandient gaan we in groep als enthousiaste veulens te keer. Na elke bocht gaat het gas tegen de stuit om tussen 7.000 en 1.0000 toeren de maximale acceleratie te zoeken. Het blok klimt gretig in toeren, maar je moet snel en precies schakelen als je sportief wil rijden. Het is echt zaak om in die sweet spot blijven als je het vlotte tempo vast wil houden. De quickshifter is daarbij een fantastische hulp. Omdat je continu hoog in toeren opereert, doet die naadloos zijn werk. Dat spaart denkwerk en spierpijn in je linkerhand. Het is een heel andere rijervaring dan op de grote jongens en je moet meer werken, maar het is wel dikke fun. Het is een vorm van authentiek motorrijden, waarbij je bocht na bocht het gas nog eens echt volledig open kan draaien zonder dat het levensbedreigend is.

Uitgebalanceerd

En gelukkig is de gehele motorfiets uitgebalanceerd genoeg om dat soort gekkigheid te verteren. Bij een eerste stop grijp ik wel de kans aan om de veervoorspanning achteraan op te schroeven, mijn honderd plus plus kilogram maakt dat wel noodzakelijk. In standaardmodus (standje 2 van 10) voelt de voorkant wel erg schichtig aan. Maar na die ingreep met behulp van het boordgereedschap, openbaart de 390 zich als een stabiel en vinnig stuurfietsje. Zijn pluimgewicht van 170 kilogram rijklaar is daarbij natuurlijk een waanzinnige troef. Het stuur is breed en je kan makkelijk wat verzitten op het fijne zadel. Met minimale stuurinput verander je zo van lijn en gooi je hem snel van het ene op het andere oor. De rechtuitstabiliteit zit niet op het niveau van die van een echt grote jongen, maar het chassis biedt toch voldoende vertrouwen om de bochtensnelheid hoog te houden en het potentieel van het blokje ten volle te benutten. Enkel bij het aanremmen voor krappe bochten in dalende lijn, wordt het soms wat spannend. De totale massa van motorfiets en rijder krijg ik met de enkele remschijf vooraan soms maar net onder controle. De zeer degelijke achterrem biedt daarbij wel hulp, maar je moet hem wel nadrukkelijk aanspreken. Lichtere collega’s hebben daar duidelijk minder moeite mee. Een Franse collega journaliste, die op het eerste zicht minder dan 50 kilogram in de schaal werpt, beweert zelfs dat de ze gewoon de tijd van haar leven heeft. Ik kan ze bij het uitaccelereren in ieder geval onmogelijk volgen.   

Zandhappen

KTM is het aan zijn status verplicht om ook wat offroad in de test te gieten, en ze hebben een pittige dertig kilometer in de uitlopers van de vulkaan Teide voor ons in petto. De start is een uitdagende klim en daarop wordt er collectief wat geknoeid. Het is even wennen aan het nieuwe concept. Maar enkele kilometers verder begint de 390 echt vertrouwen te wekken. We zijn ondertussen verwend door de uitstekende offroad-modi van de toppers onder de dikke hoogpoters, en daarom is het voor een niet-expert zoals ik wel even terug wennen. Op de 390 moet je immers alles zelf terug in de hand en het hoofd nemen. Al beschikt hij wel over een zeer degelijk offroad-ABS, waarmee je het achterwiel wel kan blokkeren, maar het voorwiel niet. De tractiecontrole moet gewoon uit. Met de romige 44 pk aan het achterwiel is dat ook te verdedigen, maar je moet wel bij de les blijven, want dat zijn natuurlijk meer dan genoeg paardjes om hem stevig dwars te zetten; of overdwars als je niet oplet.  De grote troef is echter het lage gewicht, waardoor hij zich makkelijk laat mennen en corrigeren. Even een voetje zetten kan, terwijl dat bij de grote jongens echt een slecht idee is. Je verstuikt immers zo je enkel of knie als het even misloopt. De 390 plaatst zich daarom net tussen die grote allroads en een lichte enduro. Je kan ook de rijstijl daarop afstellen. Ga je hard rechtdoor dan moet je rechtstaan en sturen met druk op de voetsteunen en het bovenlichaam aan de buitenzijde van de motor. Kom je echter in een bochtige sectie, dan kan je ook in motorcross-stijl te werk gaan. Je gaat zo dicht mogelijk bij de tank zitten en steekt een beentje uit om het voorkant meer grip te geven. Dat zitten zorgt ervoor dat je de bovenbenen even kan ontspannen, en dichter bij de grond heb je ook snel wat meer vertrouwen. Op die manier maken we de dertig kilometer met een brede smile vol. Enkel aan echt diepe putten of grote rotsen heeft de kleine een broertje dood. De WP-vering met 170 mm veerweg is prima, maar een aantal keer gebruik ik de marge toch helemaal op en krijg ik een stevige dreun te verwerken. Daar heb je met de grote jongens ondanks hun gewicht wel meer speling.    

Conclusie

De 390 is een waardevolle aanvulling van de Adventure-familie. KTM steekt niet onder stoelen of banken dat ze hiermee de Aziatische en Zuid-Amerikaanse groeimarkten willen veroveren, maar ook voor onze contreien is het een waardevolle aanwinst. Voor minder dan 7.000 euro krijg je een verrassend volwassen motorfiets die zowel op als naast de weg garant staat voor onversneden en weldoordacht rijplezier. Het concept heeft natuurlijk zijn limieten, maar die liggen veel verder dan je zou denken. Als ik opstappers, niet al te grote of ambitieuze rijders, stadsschuimers en woon-werkadepten een tweewieler zou moeten aanraden, komt deze kleine zeker in aanmerking. Het verbruik is laag, de onderhoudskosten redelijk en toch kan je er overal mee komen en mag je gezien worden. Ze zijn dus zo gek nog niet die Oostenrijkers. En hun line up wordt met deze ‘kleine’ alleen maar interessanter. Al wil dat natuurlijk niet zeggen dat we vanaf nu zullen weigeren om nog eens gek te doen met de Super-modellen.

Tekst: Tom Vander Sande

Foto’s: KTM

De volledige versie van deze rij-indruk lees je in het aprilnummer van Motoren & Toerisme, dat vanaf donderdag 2 april in de winkel ligt.