Nieuws

Rij-indruk: Mash Xride 650 Classic

Het Franse Mash timmert verder aan de weg naar boven met zijn 650 cc platform. Exact een jaar geleden kwamen we samen aan het drielandenpunt om de Mash Dirt 6.5 te leren kennen, deze keer treffen we elkaar op hetzelfde punt om te ontdekken of de dikke eencilinder motor zich ook leent voor andere modellen.

Mash staat vooral bekend om zijn lichtere motoren met eigenzinnige retro-looks, verkrijgbaar aan vriendelijke prijzen. Sinds vorig jaar is daar als eerste de Mash Dirt 6.5 bijgekomen. Een zelfde recept, alleen met een iets groter blok. Nu voegen ze daar de Xride 650 Classic aan toe. Wederom een fraai gestileerde motor die zijn inspiratie uit het verleden haalt, aangevuld met hedendaagse elementen. Ik kan het niet helpen dat de beelden van de Yamaha XT500 me voor de geest komen bij het zien van de Xride. De referentie is wel heel duidelijk met de gouden velgen, de witte tank met rode en zwarte elementen, het hoge witte spatbord en het zwart gespoten stalen rekje achteraan het zadel. Uiteindelijk niets mis mee, want het is nu eenmaal een interessante periode om zich door te laten inspireren. En zeker de Yamaha XT500 blijft een pareltje dat ook nu nog nog altijd geliefd is.

Geen goud zonder schuim

De motorfiets is ontworpen in Frankrijk maar wordt geproduceerd bij de Chinese partner van Mash. De tijd dat je nu te horen kreeg dat de kwaliteit hieronder te lijden heeft, is definitief voorbij. Toch zijn er jammer genoeg enkele elementen die door de mand vallen. Zeker het stuur en de aanwezige bediening voelt goedkoop en krakkemikkig aan, wat niet wilt zeggen dat het niet naar behoren werkt. De verlichting is LED, maar ook hier weer merk je dat het allemaal net even iets minder is, als je de individuele diodes kan tellen. De overige onderdelen lijken wel van een degelijke kwaliteit. Zo heb ik een zwak voor de gouden spaakvelgen met brute banden en een het hoge, witte spatbord dat ze mooi accentueert. Ook de stalen tank voelt degelijk, past als gegoten tussen de benen en is voorzien van leuke graphics om zijn identiteit te benadrukken. De achterste kunststof-onderdelen vervolledigen de look en zijn voorzien van een plekje voor je favoriete racenummer. Een lang gerekt zadel biedt voldoende comfort voor twee personen en achteraan is er een stevig stalen rek om je trekkerszak op vast te binden. De twee bovenliggende uitlaten vloeien omheen het motorblok en door het frame, en de einddempers komen net piepen vanachter de covers. Het frame en het motorblok zijn zwart gespoten en steken mooi af tegenover de witte accenten, terwijl de gouden velgen de derde hoofdkleur in het palet brengen. Kortom, een leuke motor om naar te kijken.

Mono

Het motorblok kennen we reeds van de Mash Dirt 6.5. Deze 643,7 cc grote eencilinder ramt er 40 pk bij 6.000 opm en 45,1 Nm uit. Geen spectaculaire maar wel logische cijfers voor een lucht- en oliegekoelde eencilinder, terwijl er nog marge is om binnen de limiet van de 'A2-rijbewijs-specificaties' te blijven. Deze prestaties worden via vijf omgezet versnellingen naar het achterste wiel. De Xride voelt nooit echt traag aan, maar flitsend snel is ie zeker niet. Je moet best wel hoog in toeren gaan om het maximale uit het motorblok te halen en dus is veelvuldig op en neer schakelen de boodschap. Het werkt allemaal prima maar echte verfijning zal je niet vinden en ik geloof ook niet dat dit de bedoeling was. De Xride 650 rijdt zoals zijn retro-looks doen vermoeden. Lekker ouderwets vol gas zonder verveling, maar vooral zonder irreële snelheden die je achteraf doen bibberen voor de eventuele politionele gevolgen. Ondanks die dociele inborst zijn vibraties wel pertinent aanwezig als je hem doet gillen. Boven de 4.000 opm wordt de trilling lichtjes onaangenaam, maar de Xride heeft in de hoogste versnelling genoeg ruimte om ook daar rustig 120 km/u te rijden aan 3.000 opm. De twee einddempers produceren een toffe klank die het plaatje compleet maken. Het bevestigt het gevoel dat deze motor weinig of geen extra accessoires behoeft om hem aantrekkelijk te maken.

Grove groef

De standaard banden zien er werkelijk prachtig uit, als dat een ding is, maar dragen niet bij aan de wegligging in de bochten. Zeker korte, scherpe bochten lijken niet de favoriet van de Xride. De bijna surreële omgeving van het drielandenpunt schenkt ons interessant stuurwerk in alle maten. Lange en zelfs korte haarspeldbochten dienen zich aan terwijl we van het ene naar het andere land hoppen. Helaas speelt de grove groef van de banden een belangrijke rol. Bij het aansnijden van een bocht lijkt het allemaal prima, tot de motor plotseling in de bocht sneller dan verwacht naar binnen kantelt. Het is telkens schrikken en het vraagt vooral om gewenning. Toegegeven, aan het eind van de dag ging het al veel beter, maar het blijft aanvoelen alsof deze keer de looks voorrang hebben gekregen op de rijeigenschappen. Want voor de rest voelt het geheel van het chassis verrassend stabiel, en ook de vering is meer dan goed. Leg er supermoto banden op en het zou wel eens een zeer strak sturende motor kunnen zijn, of investeer eventueel in iets betere scrambler banden, want Ducati bewijst dat een dergelijk profiel wel goed kan sturen.

Het vervolg van het verslag lees je in het novembernummer van Motoren & Toerisme dat vanaf donderdag 5 november in de winkel ligt.