Rij-indruk: Royal Enfield Classic 350

Even een korte sprong terug in de tijd: In een naoorlogs tijdperk lanceert Enfield hun eerste G2-model. Een 350 cc Bullet-prototype dat zowat als stamvader van de Classic-reeks mag worden beschouwd, en die ze zestig jaar later (2008) op de markt loslaten met een Unit Construction Engine (UCE) van 500 cc. In een flits ontpopt deze Classic zicht tot cultstatus.

In 2020 volgt echter reeds een afscheid met de Limited Edition Classic 500 Tribute Black. Datzelfde jaar volgt in India de lancering van Meteor 350. Dat wordt opnieuw een instant succes. In 2021 viert Enfield 120 jaar motorrijden, en vandaag staat het volgende model van het 350 cc platform klaar: de 350 cc Classic.  

Vintage

Royal Enfield was uiteraard al terecht trots op het design, het geluid en de aangenaam comfortabele zitpositie van zijn eerste Classics. Het verbeterde design, de algemene styling en zeker de gekozen kleuren van deze jongste telg, volgen helemaal de ingeslagen weg en doen daar zelfs nog een schepje bovenop, want de jongste Classic ziet er geweldig uit. De typische dreun uit de uitlaat werd gelukkig ook behouden en doet me eigenlijk nog het meest denken aan een Bell UH-1 Iroquois (aka de ‘Huey’ helikopter). Qua zitpositie krijg je zomaar even overal rechte hoeken in enkels, knieën en heupen. Dit voelt heel aangenaam en natuurlijk aan. Tover daarbij een zadel met de juiste vulling en constructie, en je ziet al van mijlenver aankomen dat de Classic het je comfortabel wil maken.

Moeilijke keuze

Naast deze doordachte en geslaagde basisstyling kan je de machine natuurlijk ook nog flink opsmukken met allerhande accessoires, maar eerst dien je nog een (moeilijke) keuze te maken uit de verschillende kleuren, onderverdeeld in 4 types: Halcyon, Classic Signals, Classic Dark en Classic Chrome, elk met unieke kleuropties, de ene nog mooier dan de andere. De gloednieuwe 350 deelt zijn eencilinder J-serie motor met die van de Meteor, maar zowel de ophanging, de wielen, als de remmen werden bijgewerkt. De analoge snelheidsmeter blijft behouden en het mini digitale display biedt een mini-brandstofmeter. De smile-rijmodus is standaard en is onmogelijk aan te passen. Ongeacht wat je ook probeert, de mondhoeken blijven in een aangename kramp naar boven gericht. De toerenteller blinkt uit door zijn afwezigheid, maar ik zou eigenlijk niet weten waarom je dit op deze machine nodig zou hebben. In de hogere regionen van de motoromwentelingen heb je hoegenaamd niets te zoeken. Rechts op de console bovenop de vorkbenen vind je nog een plaats waar je de Tripper navigatiemodule (als accessoire) kan laten monteren.

Meditatie

De toegankelijke zithoogte van 805 mm en het lage gewicht in combinatie met een bescheiden, maar ruimschoots acceptabel vermogen van 15 kW - 20 pk leveren een veegmachine van het zuiverste water…. Ik bedoel een meditatiemachine van het zuiverste water. In het zadel van deze stijlvolle Indo-Brit kom je in een oogwenk tot rust. Je komt tot bezinning. Je komt terug naar dat zaadje van motorvreugde dat iedere motard ooit ingeplant kreeg. Die smile, weet je?  Ik begrijp helemaal waarom Enfield’s zo populair zijn. Ze zijn betaalbaar, stevig (ik heb nergens plastiek kunnen vinden), leuk om te rijden en zijn daar bovenop charismatische eyecatchers.

In de aprileditie van Motoren & Toerisme gaan we dieper in op de charme van deze Classic 350.

Tekst: PIeter Pacques - Foto's: Florian Meuret, Rodolphe Herpet