Rij-indruk: Triumph Scrambler 1200

Triumph is een van de actiefste motorproducenten van het moment. Er lijkt geen week voorbij te gaan, of ze lanceren een nieuw model. Het meest opmerkelijke in die reeks is ongetwijfeld de Scrambler 1200, die in twee versies beschikbaar wordt. De XC (CrossCountry) is de basisversie, en de XE (CrossExtreme) is een nog meer offroad gerichte versie met langere veerwegen en extra elektronica aan boord. Triumph beweert de eerste echte Scrambler gemaakt te hebben, en wij mochten die boude stelling tegen het licht houden. Een dag in de modder en een dag op straat.

Modderbad

We moeten toegeven dat we bij de lancering van de eerste beelden en specs dadelijk gecharmeerd waren door dit model. Maar als we ze die ochtend zien blinken in de zon te midden een modderachtig offroadterrein, beginnen de knieën toch wat te knikken. De zon is namelijk nog maar net doorgebroken na een nacht onafgebroken regen. De rode aarde in de heuvels van het Portugese binnenland is daardoor omgetoverd tot een glibberige kleilaag. Onze gids beweert dat het allemaal wel nogal meevalt, en vertrekt met een brede smile in de crosshelm. Behoedzaam duiken we in z’n spoor. Na enkele minuten als op eieren rijden, groeit het vertrouwen echter snel, en de Pirelli Scorpion Rally noppenbanden bieden zelfs op de uitdagende ondergrond veel grip. Rechtstaan gaat zelfs op de lagere XC prima en met wat gepast danswerk op de voetsteunen gaan we toch aardig vooruit. Ik spring na een tiental kilometer over op de XE. Aanvankelijk voelt de hogere zit wat minder vertrouwenwekkend, maar de vering is voor het verwerken van diepere kuilen onmiskenbaar een stuk beter. Ook het hogere stuur maakt rechtstaan nog net dat tikkeltje eenvoudiger. Na meer dan twee keer een uur spelevaren is mijn pak onherstelbaar besmeurd, maar het vertrouwen in de mogelijkheden van deze Scrambler als echte zandhapper blijft vlekkeloos. Puik werk voor een machine die droog toch 205 kg in de schaal werpt. Een allesbepalende voorwaarde is natuurlijk wel dat je deftig offraod schoeisel voorziet. Met gewone straatbanden was ik aan dit avontuur niet begonnen.

Authentiek rijplezier

Die gewone straatbanden zijn voor deze Scrambler de Metzeler Tourance, en op het prachtige asfalt rond de Algarve zijn ze op geen fout te betrappen. Toegegeven, de omstandigheden waarin we het straatgedrag van de Brit mogen testen, zijn meer dan hemels. Zon, vijftien graden en wegen die zo perfect zijn aangelegd dat menig circuitbouwer er jaloers op zou zijn. En hard dat we gaan. Vanaf de eerste meters blijkt dat onze gids er vandaag echt zin in heeft. Ik laat de grootste speelvogels van onze groep voor me uitrijden en bekijk hun spel vanop enkele motorlengtes. Zonder nadenken gaat het gewoon hard van bocht naar bocht. Regelmatig komt er voor mij iemand op z’n achterwiel die bochten uit, om de situatie maar te schetsen. De Scrambler biedt met z’n natuurlijke zithouding, breed stuur, romige blok met massa’s koppel en degelijke remmen, schijnbaar eindeloos vertrouwen. De term ‘spelevaren’ krijgt in deze context bijna een nieuwe dimensie. De verschillen tussen de XC en XE zijn daarbij duidelijk, maar ze werken allebei prima. De ene helft van de groep is gecharmeerd door het lagere zwaartepunt en de kortere veerwegen van de XC, terwijl langere piloten de hogere zit en de krachtigere remmen van de XE dan weer naar waarde weten schatten. De XC is al bij al wat communicatiever in zijn weggedrag, terwijl de XE ondanks de langere veerwegen wat strakker aanvoelt en oneffenheden veel beter wegfiltert. Duidelijk is wel dat ze elk op hun manier garant staan voor massa’s authentiek rijplezier, verpakt in een hoogstaande, moderne motorfiets.  

The real McQueen

Triumph heeft het dus echt voor mekaar met hun Scrambler 1200. Dankzij de hoogstaande uitrusting en de nieuwste technologie, is deze Scrambler zowel een goede straatmotor als een realistische zandhapper geworden. Je moet echt niet over het DNA van Steve McQueen beschikken om je hiermee kostelijk te amuseren. Het is de ideale motorfiets voor wie graag korte uitstappen maakt en daarbij een stukje piste niet schuwt. Maar je kan er net zo lief mee naar de bakker of naar het hipster-café in de dichtstbijzijnde stad. De enige beperking lijkt echt ver reizen, zeker met een duo. De onbestaande windbescherming en de specifieke ergonomie, gooien daarvoor te veel roet in het voor het overige zeer lekkere eten. Vooral de uitlaat die toch wel stevig opwarmt, en zeker voor de passagier erg dicht bij het zitvlak zit, zou voor verhitte discussies kunnen zorgen met vrouwlief. Maar, de Scrambler is in beide versies een topmotorfiets die veel waar biedt voor z’n stevige prijskaartje. Het relatief kleine verschil tussen de XC en XE is daarbij opvallend, en doet ons met stellige zekerheid naar de Extreme grijpen.

In het volgende nummer van M&T lees je een uitgebreid testverslag van onze twee dagen in het zadel van de Scrambler 1200.