Rij-indruk: Triumph Trident

Dat het Triumph menens is, blijkt uit de mythisch klinkende benaming die ze na drie decenia nog eens van onder het stof halen halen voor deze driecilinder. 1968 markeerde het begin van de geprezen driecilinder met vijf opeenvolgende overwinningen in de Isle of Man Production TT  en in 1990 zagen we de naam een eerste keer terugkeren in de vorm van een 750 cc en 900 cc roadster. Wat brengt 53 jaar aan evolutie? We ontdekken het op Tenerife.

Wie aan Triumph denkt, denkt aan driecilinders. Het is en blijft één van de meest geliefde motorconfiguraties in de motorwereld. Ze komen in verschillende volumes, maar ze hebben steevast het gekende, volle karakter dat dit blok uniek maakt. De Trident moet de nieuwe instapper van Triumph worden en de ambitie is grote volumes aan de man, of vrouw te brengen, want met deze compacte motorfiets hopen ze eindelijk ook de dames eens echt te overtuigen. Daarnaast wordt de potentiële koper omschreven als een jongeling die het motorrijden net leert ontdekken, maar evengoed de ervaren motorrijder die ondertussen weet dat je geen duizend plus cc nodig hebt om je te amuseren.

Britse stijl

De Trident heeft de Street Triple om naar op te kijken en om van te leren. Die ervaring onbenut laten zou onwijs zijn, en daarom had ik bij aanvang al een voorgevoel dat het moeilijk fout kan lopen. Het ontwerp heeft de herkenbare Triumph styling, die het klassiek houdt maar allerminst  saai oogt. In tegenstelling tot de Street Triple kiest Triumph deze keer voor een conservatieve koplamp in plaats van de eigenwijze uitstulpingen. De ranke, sobere kont springt in het oog net als de dubbelzijdige achterbrug die helemaal volgens Triumph’s filosofie met de nodige aandacht ontworpen is. De tank is vervaardigd uit kunststof, maar krijgt een extra touch met het Brits geïnspireerde logo dat nooit misstaat.

De vijfspaakse zwarte velgen zijn tijdloos en vervolledigen de Triumph look. De Trident wordt misschien wel buiten het Britse grondgebied geproduceerd, maar is duidelijk ontwikkeld in het Engelse Hinkley alwaar ze de creatieve hulp kregen van een Italiaans ontwerper. Het resultaat is een stijlvolle roadster die het prima doet zonder de drukke designtaal die vaak wordt gebruikt door zijn directe concurrenten. En dat is meer dan waar we na de eerste witte ‘spyfoto’s’ op hadden durven hopen. De Trident is knap ontbolsterd uit die witte klei en mag zonder twijfel meestrijden voor de schoonheidsprijzen in zijn klasse. Bij de lancering zijn er vier verschillende kleurstellingen beschikbaar, twee keer grijs, één keer zwart en één keer wit. Als ze meteen vier kleurthema’s voorstellen had ik er graag ééntje gezien met een extravagantere kleur, maar misschien houden ze die voor een feestexemplaar

Lineaire stijging richting El Teide

Een bezoek aan Tenerife kan niet zonder een flinke beklimming op de vulkaan die het eiland vormt. Deze keer krijgen we daar geen zandstorm uit de Sahara, maar een blakerende zon die ons naar de El Teide brengt. Het is de perfecte omgeving voor deze motor om te laten zien waartoe hij instaat is. Ondanks de grote gelijkenissen met de Street Triple S, die ook wordt aangedreven door een 660 cc driecilinder, hamert Triumph erop dat het motorblok van de Trident wel degelijk nieuw is. Om dit uit te drukken in een getal, er zijn maar liefst 67 nieuwe componenten ontworpen specifiek voor dit motorblok. Ze beschrijven het graag als het beste van beide werelden. De pittige punch onderin van een tweecilinder en het de eindeloze sprint van een viercilinder. Daarmee wordt dan gedoeld op de twee tweecilinders van de Kawasaki Z650 en de Yamaha MT-07, en de viercilinder van de Honda CB650R. Dit zijn trouwens de directe concurrenten waarmee Triumph openlijk toegeeft de competitie aan te gaan, en dus zijn het ook de motoren die ik in het achterhoofd hou tijdens het rijden. Toegegeven, het motorblok is een pareltje in zijn klasse, maar dat zijn die andere drie ook. De driecilinder van de Trident weet 81 pk te produceren aan 10.250 opm en 64 Nm aan 6.250 opm. Daarmee is het koppel bijna identiek aan zijn concurrenten maar levert het motorblok ruim tien paarden meer dan de twee tweecilinders, maar wel minder dan de Honda. Naast deze droge cijfers is het natuurlijk veel belangrijker om te melden hoe deze cijfers aanvoelen. Zo is de koppelcurve extreem vlak en is 90 procent van het koppel bereikbaar tussen 3.600 opm en 9.750 opm, of beter gezegd bijna altijd, want in deze brede zone ben je het meeste actief. Het volledige verslag lees je in het januari-nummer van Motoren & Toerisme.

Tekst: Charly de Kinderen

Foto’s: Kingdom Creative