Nieuws

Rij-indruk Yamaha Niken GT

In de lente van 2018 werd de eerste versie van de Niken gelanceerd. En die verbaasde met z’n onwezenlijke voortrein. De volstrekt unieke motorfiets maakte van bij de eerste tests indruk, maar had ook zijn tekortkomingen, een gevolg van budgettaire afwegingen die het geheel in balans moesten houden. Het publiek viel niet als een blok voor het buitenbeentje, maar Yamaha zet gelukkig door met een herwerkte versie.

Door omstandigheden waren het enkel collega’s die de voorbije jaren al met de Niken gereden hadden. Zijn unieke karakter maakt hem ook moeilijk in een vergelijkingstest te plaatsen, en daarom is hij ook in ons magazine niet heel vaak aan bod gekomen. Dat lijkt het lot van buitenbeentjes te zijn. En hoewel ik uit verschillende betrouwbare bronnen had gehoord dat het uitzonderlijke machine is, werd ik toch nog behoorlijk verrast door de rijervaring, die echt met niets te vergelijken is.

Nederig

Als je op de Niken toestapt, imponeert die met z’n brede schouders en intimiderende blik. Dat maakt je als rijder onderbewust nederig en wat terughoudend. Maar vanaf de eerste meters en zeker na het eerste ronde punt aan de luchthaven van Olbia op Sardinië, waar onze testrit vertrekt, smelt dat sentiment als sneeuw voor de zon. Een instant gevoel van vertrouwen en de belofte van eindeloze mogelijkheden worden werkelijkheid. De vrees voor zwaar stuurgedrag blijkt volledig ongegrond, en met de ogen toe zou je zweren dat je op een gewone motorfiets zit.

Natuurlijk wordt het pas helemaal te gek als het echte bochtenwerk zich aandient. De rust die de motorfiets op hellingshoek uitstraalt zet zich door in je eigen lichaam en geest. Je kan zonder verpinken lang in een bocht doorremmen en dus wat onbesuisder een bocht ingaan. Een oneffenheid op de ideale rijlijn doet je hart geen slagje overslaan. En de stabiliteit is van een andere planeet. De moderne skyhook vering van pakweg de Ducati Multistrada neemt ook heel wat kopzorgen weg, maar de Niken is simpelweg van een ander niveau door de dubbele portie rubber vooraan. De baanvastheid lijkt niet enkel te verdubbelen, maar kwadratisch toe te nemen. Kortom, u hebt het door, ik ben onvoorwaardelijk fan van het ‘Leaning Multi-Wheel’ of Ackermansysteem.

Vreemd anders

Yamaha heeft met die voortrein dus een nieuwe fan gewonnen. Maar geldt dat ook voor de Niken GT als geheel? Helaas is dat minder overtuigend, en dat is deels te wijten aan de onvermijdelijke vergelijking met zijn stalgenoot de Tracer 9 GT(+), die we daags nadien rijden. Zoals je hier eerder kon lezen, benadert het CP3 blok in die reismotor het ideale, en ook alle andere updates zijn een echte meerwaarde. Bij de Niken GT is Yamaha wat terughoudender gebleken in de upgrades. Ze hebben de voornaamste punten van kritiek uitgevlakt, maar helemaal weg zijn ze nog niet. De toename met 42cc van de driepitter ten opzichte van de voorganger levert iets meer koppel aan lagere toeren, maar voor een machine van 270 kilogram blijf je toch een beetje op je honger. Dat wordt nog eens versterkt door de schijnbare eindeloze mogelijkheden van die voorzijde, waardoor je altijd nog wat sneller zou willen en kunnen gaan. Het is vreemd hoe een bijna identiek blok zich toch zo anders kan manifesteren.