Special Metal: Brough Superior Nefud

Tien jaar na z'n hergeboorte creëert het Brits-Franse prestigemerk Brough Superior eigenhandig een nieuw (sub)segment, dat van de 'very high end allroads'. M&T-medewerker Alan Cathcart was een van de eerste buitenstaanders die de nieuwe Nefud aan de tand mocht voelen.

Tekst: Alan Cathcart

Foto's: Oli Tennent

Het is dit jaar tien jaar geleden dat Brough Superior op de EICMA in Milaan de SS100 voorstelde. De merknaam mag dan oer-Brits zijn, de motorfietsen zelf worden wel in Frankrijk gefabriceerd. Brough Superior-CEO Thierry Henriette en z'n zakenpartner Albert Castaigne stellen in hun ultramoderne fabriek in Toulouse 25 hooggeschoolde technici te werk. De 'équipe' tekende de afgelopen jaren, naast de SS100, ook al voor de zéér exclusieve AMB 001 - in een collab met sportwagenbouwer Aston Martin - en de Pendine Sands Racer. Die laatste was een verwijzing naar een bekend Welsh strand waarop, al sinds de jaren '20 van de vorige eeuw snelheidsrecords (zowel op 2- als op 4-wielen) gevestigd worden. 

Het Brough Superior-gamma wordt nu dus uitgebreid met de Nefud. Meteen de eerste allroad Brough Superior, met offroad-potentieel. Standaard komt de Nefud op dikke Michelin Anakee Wild-banden. De Nefud is een afgeleide van de in 2021 geïntroduceerde Lawrence tweezitter, die momenteel Brough Superiors bestverkopende model is, beiden modellen kosten in Frankrijk € 68.800 (incl. 20% BTW). Volgens Thierry Henriette is de Nefud de tweewielige tegenhanger van de Range Rover, die andere Britse mijlenvreter waarvan de eigenaars zelden de banden vuil durven maken. "Gezien de banden waarmee de Nefud is uitgerust en de herziene vering, kan je met de Nefud offroad rijden", aldus Thierry Henriette. "Maar net zoals dat bij andere merken, die prestigieuze scramblers bouwen het geval is, weten we dat 95% van ons cliënteel deze motorfiets alleen zal gebruiken om mee over chique boulevards te cruisen. Nochtans kan je er écht offroad mee, zeker over kiezel of verharde paden, maar slechts enkelen zullen dat ook daadwerkelijk doen." 

De Nefud is de eerste Brough Superior ooit die standaard met offroad banden is uitgerust, maar toch is het niet de eerste motorfiets van het merk die op onverhard is gericht. Reeds in 1925, na twee jaar in productie te zijn geweest, evolueerde de oorspronkelijke SS100 naar een allround-versie. Dit Brough-model, genaamd de Alpine Grand Sports, was met een 995 cc JAP motor met langere slag uitgerust.  

Toen ik m'n been over het zadel zwaaide viel onmiddellijk op hoe verschillend de Nefud wel is in vergelijking met de andere, sportievere Brough Superior-modellen. Het zadel is met een hoogte van 780 mm namelijk 50 mm lager dan dat van het SS100 basismodel. Het resultaat daarvan is dat je meer 'in' dan 'op' de motorfiets zit. Het betekent meteen ook dat je ondanks de offroad-capaciteiten van de Nefud geen moeite hebt om beide voeten stevig aan de grond te zetten wanneer je voor een rood licht staat. Het hoge stuur uit één stuk is een soort van metallurgisch kunstwerk - gecreëerd door het Franse remmenmerk Beringer - en heeft een totaal andere vorm dan dat van de Lawrence. In combinatie met de iets lager gepositioneerde voetsteunen zorgt de andere stuurhouding ervoor dat je makkelijker door het verkeer manoeuvreert. Het sturen voelt vooral licht aan door het 19-duims voorwiel, al is het nooit zo licht dat je op plattelandswegen begint te oversturen. De motorfiets voelt erg intuïtief aan. Toch ben ik niet overtuigd door de zwarte geanodiseerde handvatten, waarop je met gehandschoende handen soms te weinig grip hebt en eigenlijk over-designed zijn. Meer vorm dan functie dus en ze mogen van mij gerust vervangen worden.

Het bredere stuur liet me tijdens m'n eerste kennismaking met de Nefud, op het Festival of Speed in Goodwood, toe om daar waar nodig te corrigeren wanneer de achterkant uitwaaierde. In bochten zoals Molecombe op Goodwood, klauwde de verrassend kleverige Anakee Wild-achterband naar tractie en dat was nodig ook want er is geen elektronische hulp op dat vlak aanwezig. Toch is dat laatste geen ramp want je krijgt er als ervaren motorrijder net meer beleving voor terug wanneer de koppelrijke, doch vriendelijke V-twin je daar toe uitnodigt. Bij het cruisen aan 160 km/u dook bij mij echter het Range Rover-syndroom op: dit is een capabele wegmotor met offroad-potentieel dat je slechts zeer zelden zult gebruiken - maar je weet dat het zou kunnen als je dat zou willen. 

Duw op de rode dodemans-/startknop en de 88° V-twin wordt onmiddellijk tot leven gewekt met een aangename, gedempte brom uit de dubbele uitlaatdempers. Deze motorfiets klinkt gewoon zoals z'n looks dat dicteren. Om de Nefud te creëeren hebben Henriette & Co het motorkarakter van de V-twin subtiel aangepast. Er is zeker nog voldoende vermogen, maar de manier waarop dat wordt afgeleverd is toegankelijker dan voordien. Onderin wordt het koppel nog breder uitgesmeerd dan op andere Brough-modellen waarmee ik eerder reed. Dat maakt deze motor flexibeler, waardoor je snel terug kan schakelen wanneer je dat zou wensen. Eigenlijk is het opmerkelijk dat het Adler koppelinghendel, ondanks de massa aan koppel die het onder dwang moet houden, zo licht aanvoelt en soepel en precies te bedienen is. Dit is dan ook een ideale motorfiets voor stadsverkeer, mede dankzij de soepel schakelende CIMA zesbak. Die versnellingsbak maakt het gebrek van zelfs maar een éénwegs quickshifter - laat staan een koppelingsloos tweewegs-systeem, goed. Dat deze motorfiets zo'n systeem moet ontberen vond ik toch wel een verrassing, zeker gezien het saillante prijskaartje ervan. Maar volgens Brough Superior-baas Henriette was dit een bewuste keuze. "Natuurlijk hadden we dit in ons Synerject motormanagement-systeem kunnen vervatten, maar ik wil de eigenaren ervan niet van persoonlijke inbreng tijdens het rijden weerhouden", licht Henriette de keuze toe. 

De Nefud is dus nog met een ouderwetse gaskabel uitgerust, en dat blijft de komende tijd wellicht zo. Toch bleek de motor aan lage toeren uitstekend te werken. Draai je het gas open dan neemt de motor soepel op en het vermogen groeit naarmate de toeren klimmen. Wanneer je dan na krachtig aanremmen, in een bocht weer het gas opendraait, wat perfect kan met de Fior-voorvork, dan gebeurt dat zonder een schokkerige of over-agressieve respons van de achterband. Wel een soepele, bijna siroop-achtige opname van de krachtbron...

Ondanks het grotere 19-duims voorwiel leek de Nefud zeker niet trager te sturen dan dat met de 18-duimer van de SS100 het geval was. Integeendeel zelfs, want het sturen leek me preciezer en correcter te zijn dan op de SS100. Misschien kwam het wel door m'n rechtere zithouding en de betere hefboom die een breed stuur nu eenmaal is. De volledig instelbare monoshock van Donerre heeft dezelfde progressieve verhouding als op de SS100 en met 130 mm evenveel veerweg. Dat volstaat echter niet voor serieus offroad-gebruik, maar de achterkant van de Nefud luisterde in ieder geval beter dan dat op de overveerde Pendine het geval was.

Eens te meer hebben Thierry Henriette en z'n team bij Brough Superior met de Nefud een superieur product afgeleverd. Maar eens te meer blijft het spijtig dat deze motorfiets slechts voor welgestelde enkelingen weggelegd is. Maar het merk dat ooit een winterslaap van 85 jaar doorstond, leeft nu eens te meer dankzij deze ultra-praktische variant van een van de meest eigenzinnige motorfietsen die vandaag de dag op de markt zijn.