Sportnieuws: Jorge Lorenzo zet punt achter carrière

Drievoudig wereldkampioen MotoGP Jorge Lorenzo kondigde vandaag, tijdens een persconferentie op het circuit van Valencia, z’n afscheid van de actieve wedstrijdsport aan.

Lorenzo’s afscheid stond in de sterren geschreven, 2019 bleek gewoonweg het seizoen teveel voor de Spanjaard. De blessures eisten hun tol en hadden een onweerlegbare, negatieve invloed op de prestaties van Lorenzo. Niettemin, mag de Mallorcaan terugblikken op een rijke gevulde GP-carrière, die uitgerekend op z’n 15e verjaardag, op 4 mei 2002 begon. Na drie seizoenen in de 125cc op een Derbi (in feite een Spaanse Aprilia) gereden te hebben, stapte Lorenzo in 2005 over naar de 250cc. De kwartliterklasse bleek hem beter te liggen want na een zeer degelijk debuutjaar (5e ) werd hij in 2006 en 2007 telkens wereldkampioen (op Aprilia).

De agressieve en tegelijkertijd atletische, en bijwijlen acrobatische rijstijl die nodig was om een wereldtitel in de 250cc te veroveren, bleek ook gepast voor de toenmalige MotoGP-klasse. Tussen 2007 en 2011 gold voor de MotoGP immers een maximale cilinderinhoud van 800cc. In 2008 maakte Lorenzo z’n debuut als fabrieksrijder bij Fiat Yamaha. Teamgenoot Valentino Rossi begon onmiddellijk met ‘psychologische spelletjes’ en liet oa een scheidingsmuur in de Yamaha-pitbox optrekken, om te beletten dat Lorenzo zou ‘afkijken’.  Tijdens z’n twee eerste seizoenen in het Yamaha-fabrieksteam moest Lorenzo steeds z’n meerdere erkennen in Rossi. Maar in 2010 veranderde dat toen Lorenzo z’n eerste wereldtitel in de koningsklasse veroverde. Ook in 2012 en 2015 lukte dat. Maar die laatste wereldtitel had toch een bittere nasmaak al was het maar omdat Valentino Rossi, na z’n (letterlijk en figuurlijke) clash met Marc Marquez tijdens de GP van Maleisië, deze laatste beschuldigde van partijdigheid (jegens Lorenzo).

Animositeit tussen Lorenzo en Rossi was er vanaf dag 1. Misschien werkte de Spanjaard dat voor een stuk zelf in de hand. Bijvoorbeeld door de manier waarop hij, net als Rossi, elke GP-zege (in de koningsklasse) vierde met een stukje ingestudeerd theater. Dat gebeurde telkens met veel zwier en zogenaamde ‘plechtstatigheid’. Maar gebeurde dat bij Rossi nog af en toe met (humoristische) zelfrelativering, dan was daar bij Lorenzo niets van te merken. Een hoogtepunt – of een dieptepunt (het is maar hoe je het ziet) – was de manier waarop Lorenzo, getooid in een helm met pseudo-astronautenallures, na de door hem gewonnen ‘Red Bull US GP’ op Laguna Seca van 2010, z’n ‘Lorenzo’s Land’ –vlag in een zandbak plantte. Het had iets van een 21e eeuwse conquistador die in opdracht van zichzelf een pas ontdekte planeet claimt. Deze capsones maakten hem niet populair bij het gros van de MotoGP-fans en leverde hem, op zowat alle circuits ter wereld striemende fluitconcerten van Rossi-fans op.

Na het seizoen 2016 verkaste Lorenzo naar Ducati. De Spanjaard kon tijdens z’n eerste seizoen op de Italiaanse motorfiets nooit overtuigen. Maar toen hij, halfweg het seizoen 2018, de Desmosedici GP18 eindelijk onder de knie had, excelleerde Lorenzo als vanouds. Tijdens de GP’s van Italië en Catalonië bleek geen kruit tegen hem bestand. Eén GP later, in Assen stond Lorenzo weer met beide voeten op de grond. In één van de zwaarst bevochten GP’s ooit, kwam de Spanjaard niet verder dan de zevende plaats.

Het TT-circuit bleek Lorenzo altijd moeilijk te liggen. Weliswaar kon de Spanjaard wel winnen in Assen maar het was ook de plaats waar hij in 2013 z’n sleutelbeen brak tijdens de eerste trainingsdag, die toen nog op donderdag plaats vond. Twee dagen later stond de Yamaha-fabrieksrijder tegen alle verwachtingen in toch op de startgrid voor de Dutch TT. Z’n vijfde plaats mogen we voor eeuwig als ‘heldendaad’ bestempelen. Niettemin brak hij twee weken later opnieuw z’n sleutelbeen bij één crash op de Sachsenring. De verwondingen, die Lorenzo bij z’n crash tijdens de eerste vrije training voor de Dutch TT van dit jaar opliep, betekenden het begin van het einde. De breuken aan de ruggenwervel van de Spanjaard zorgden ervoor dat hij niet alleen de Dutch TT moest missen, maar ook de GP’s van Duitsland, Tsjechië en Oostenrijk moest uitzitten. Na z’n rentree in de GP van Groot-Brittannië werd het week na week duidelijker dat Lorenzo niet meer het niveau haalde dat men van een gevestigd fabrieksrijder mag verwachten. Zowel Honda Racing Corporation (HRC) als Lorenzo zelf hielden lang de schijn op, dat men ook in 2020 met mekaar zou verdergaan, maar uiteindelijk bleek dat toch niet mogelijk te zijn. Het afscheid van Jorge Lorenzo werpt meteen één grote vraag op: "Wie zal HRC in 2020-(2021) naast Marc Marquez laten uitkomen in het Repsol Honda-fabrieksteam?"

Palmares Jorge Lorenzo

Eerste GP: GP van Spanje 125cc 2002

Laatste GP: GP van Valencia 2019

Wereldkampioen 250cc (in 2006 en 2007)

Wereldkampioen MotoGP (in 2010, 2012 en 2015)

Tekst: BJ

Foto's: Hondanews, Red Bull, Ducati Media House