De '200 Miles of Daytona' kent haar gelijke niet als het gaat om wegrace-wedstrijden in Amerika. De Amerikaanse GP op het Circuit of The America's niet te na gesproken, is de Daytona 200 de belangrijkste race in Noord-Amerika. Na een aantal jaren in de doldrums gezeten te hebben, omdat de wedstrijd geen deel uitmaakte van het MotoAmerica-kampioenschap - het gevolg van een lang aanslepend conflict tussen verschillende promotoren - lijkt de Daytona 200 terug aan belang en prestige te winnen. De dagen dat wereldtoppers uit de GP's of het WK Superbike elke lente naar de badplaats in Florida afzakten om hun seizoen in de zon voor te bereiden, zijn definitief voorbij. Maar dankzij z'n unieke eigenschappen, inzake afstand (322 km), circuit (deels het voor NASCAR-races gebouwde tri-oval, deels een road course op het infield daarvan) heeft deze wedstrijd haar eigen karakter en dus ook een zeker bestaansrecht.
Blijft over de machinerie. Dat aspect is doorheen de jaren meerdere malen veranderd. Maar de huidige generatie Superbikes, die in standaardtrim al 210 pk produceren, wordt door de organisatoren nu eenmaal als té krachtig, té snel en dus ook té gevaarlijk beschouwd. En dat betekent dus dat de Daytona 200 al jaren met Supersport 600's verreden wordt. De mix van 2-, 3- en 4-cilindermachines is zondermeer interessant en laat ook aan Europese constructeurs als Ducati en Triumph toe om mee te spelen voor de winst in de prestigieuze Amerikaanse klassieker. Ook dit jaar leverde de Daytona weer spektakel op en met de winnende combinatie van een routinier uit de Amerikaanse racerij (Josh Herrin) en een legendarische Italiaanse constructeur (Ducati) kunnen alle objectieve observatoren wellicht wel leven. Bekijk de samenvatting van de Daytona 200 in de video hieronder.
