Vorig jaar las je in Motoren & Toerisme november hoe wereldreizigers Tom en Caroline als nomaden door de Mongoolse steppe trokken. Na een onfortuinlijke valpartij, waarbij Tom een aantal ribben brak, besloot het duo huiswaarts te keren voor de kerstperiode. Niet enkel Tom en Caro, maar ook hun Huskies hadden het tijdens de trip hard te verduren gekregen. Dit is een verhaal over de wederopbouw: van de lijven, de moralen en de motoren.
Tekst en Foto’s: Tom De Mits
Onze tocht door het Midden-Oosten en Centraal-Azië was de max, maar helaas kwam ik tijdens de laatste week in Mongolië zwaar ten val en moest ik met een reeks gebroken ribben terug huiswaarts. We besloten om de kerstdagen opnieuw met familie en vrienden door te brengen. Een ijskoude trip door de Baltische staten, Polen, Oekraïne, Moldavië en Roemenië moest ons laatste wapenfeit worden voor we onszelf en onze motoren in België terug klaar zouden stomen voor de strijd.
Volledig ongeschonden waren we deze keer dus niet uit ons avontuur gekomen. De highs en lows van avontuurlijk motorrijden heet dat dan. En ook onze motoren waren tot het uiterste gedreven. Dat 106.000 zware kilometers op een beladen eenpitter hun tol eisen, mag niet verbazen. Onderdelen voor onze motoren waren in verre vreemde landen zo goed als onbeschikbaar. Die kettingen en tandwielen waren dringend aan vervanging toe, die achterveer begon nu toch wel echt te piepen en de motoren maakten wel merkelijk meer lawaai dan toen ze de showroom uitrolden.
Gezien de omstandigheden deden onze Huskies het eigenlijk nog voortreffelijk, maar hoe lang dat nog zou duren, wist niemand. Twee 701’s met een dergelijke kilometerstand kom je niet elke dag tegen.
Een ding was zeker: we wilden zo snel mogelijk terug vertrekken! Met de mogelijke bestemmingen die we in gedachten hadden, konden we maar beter zorgen voor maximale betrouwbaarheid. De lagers, filters, veren en dichtingen zouden sowieso gereviseerd of vervangen worden, maar deze keer kozen we ook om het hele blok open te gooien.
Een cilinder en een zuiger vervangen was zowat het spannendste dat ik ooit aan een motor deed. Om te vermijden dat ik beginnersfouten zou maken en daardoor vijf keer zo lang bezig zou zijn, riepen we de hulp in van Husqvarna Benelux. Melvin, de hoofdtechnieker en een wandelend vat vol motorkennis, zou de klus klaren terwijl ikzelf de rest van de motor onder handen nam en van de zijlijn toekeek.
Binnen de kortste keren lag de heftafel vol met honderden kleine en grote onderdelen. Gezien Melvin deze rebuild ook nog eens tussen de soep en de patatten uitvoerde, naast zijn gebruikelijk werk, kon ik alleen maar hopen dat de man niets over het hoofd zou zien. Ik zag mezelf niet meteen hetzelfde doen en al zeker niet zo vakkundig en snel.
Was die volledige revisie nu nodig geweest? Eigenlijk zag alles er - gezien de omstandigheden - nog behoorlijk goed uit. Alle lagers waren oké, op de krukas zat geen speling en ook de cilinderwand en de zuiger konden nog wel even mee. De nokken waren niet noemenswaardig ingesleten en verrassend genoeg bleek de rek op de nokkenasketting aanvaardbaar. Ook de koppelingskorf en de versnellingsbak waren nog dik in orde. Het fijne zand dat we in de Australische outback via onze aftermarket luchtfilter hadden binnengekregen, had de afdichting van de kleppen wel enigszins gecompromitteerd. Een set nieuwe kleppen en een lik rodeerpasta later, deden ze het terug voortreffelijk. Enkel op Carolines motor was een klepgeleider iets te veel uitgesleten, met wat zijdelingse speling tot gevolg, maar ook dat pakte Melvin vakkundig aan.
Menig werkdag later moesten we concluderen dat onze motoren het wellicht nog behoorlijk wat kilometers zouden hebben uitgehouden. De betrouwbaarheid van die LC4 blokken mag er zijn!
We hebben lang nagedacht over onze volgende bestemming. Het oorspronkelijk plan was om in januari onze motoren naar Zuid-Amerika te verschepen, om dan vanuit het meest zuidelijke puntje van Argentinië noordwaarts te rijden, door Brazilië en de Guyana’s. Alleen had het mysterieuze spel van vraag en aanbod de prijzen naar die regio doen exploderen. Bijna €5.000 kostte het om onze motoren te verschepen en dat was voor ons echt een brug te ver. Oost-Afrika dan? We konden onze motoren voor een fractie van de prijs in Nairobi krijgen en van daaruit langs het oosten van Afrika helemaal tot beneden bollen. Een paar weken lang zou dat het plan worden. Tot we ontdekten dat deze periode zowat de slechtste was die we ons konden inbeelden. Massa’s regen zouden ons deel worden. Dag in dag uit in natte kledij door de modder ploeteren, dat was ook geen fijn vooruitzicht.
Bijna €5.000 kostte het om onze motoren te verschepen en dat was voor ons echt een brug te ver. Oost-Afrika dan?
We moesten een paar maanden overbruggen. Na veel wikken en wegen kwam het ietwat riskante plan tot stand om via Tunesië en Algerije door te steken naar Mauritanië in West-Afrika. Van daaruit zouden we via het noorden van Congo doorsteken naar het oosten, knal in het goede seizoen. ‘Geniaal’, dachten we, al was het een onconventioneel plan. Om moment van schrijven zitten we in Tunesië. Onze motoren draaien terug als een naaimachientje en ook mijn ribben zijn genezen. Maar ons visum voor Algerije laat al drie weken op zich wachten. En na de invasie van de M23 rebellen in Oost-Congo, roert nu ook Oeganda zich in die regio. Het ziet ernaar uit dat we nog een paar hindernissen zullen moeten overwinnen. We zien wel... dit lot is ons als wereldreizigers beschoren.
Het eerste deel van Tom en Caro's verhaal in Afrika lees in je in Motoren & Toerisme vanaf 27 maart 2025.