Op onze laatste reis doorkruisten we Afrika van noord naar zuid, verscheepten we onze motoren en onszelf naar Zuid-Amerika en reden we van Argentinië naar Alaska om tenslotte in de States van de Westkust naar de Oostkust te rijden. Het was een memorabel avontuur in alle opzichten, met voor- en tegenslagen. Maar vooral eentje die Caroline en mezelf oprecht gelukkig maakte. We leefden als vagebonden en ontmoetten geweldige mensen onderweg. We plukten de dagen en genoten van elk moment.
En toen, twee jaar en 100 000 km later, werden we terug de dagelijkse sleur in gekatapulteerd. We pikten de draad van ons reguliere leven weer op, maar al gauw werd duidelijk dat we zo snel mogelijk terug zouden vertrekken. Een concreet doel voor ogen hebben houdt je scherp en gefocust. Aan de ene kant zou je kunnen stellen dat corona onze reisplannen dwarsboomde. Aan de andere kant heb ik nog nooit zo veel dagen gewerkt als de laatste twee jaar, wat ons doel alleen maar dichterbij bracht. We zijn hard gegaan, heel hard.
Bloed zweet en tranen heeft het gekost in deze barre tijden van pandemie, dwarsliggende schepen in het Suezkanaal en Russische veroveringsgekte. Maar eindelijk zijn we zo ver. Onze garage herbergt sinds kort twee reisklare Husqvarna 701 Long Range motoren met daarachter een hoop dozen vol materiaal, add-ons, reisbenodigdheden en wisselstukken die de doorgang naar onze diepvries zodanig bemoeilijkt, dat we het vertrek nu echt niet langer kunnen uitstellen.