Twee jonge motorrijdsters, de ene Brits, de andere Spaans, vliegen elkaar in de armen. Sara neemt niet eens de tijd om haar helm af te zetten. Het knalt. Ze dansen, ze lachen, ze blijven elkaar knijpen. “Je bestaat dus écht! Ik kan het bijna niet geloven. Je bent geen videofilmpje.” Het Atomium torent glimmend boven hen uit.
Sara Osterholzer en Mar Gómez García maken deel uit van het kernteam van zeven admins van de WRWR, Women Riders World Relay, de langste estafette ooit met motoren, hard op weg om een uniek wereldrecord neer te zetten. Sinds oktober vorig jaar vergadert het internationale team wekelijks op zondag, via een soort Skype voor business. Maar ze zagen elkaar nog nooit in het echt, enkel op scherm. Het is deze pittige vrouwen menens. Een organisatie als de WRWR, die inmiddels is uitgegroeid tot een beweging met meer dan 17.000 leden, is geen ‘walk in the park’. Het vergt doorgedreven discipline en passie van iedereen die eraan meewerkt.
