Kruis

Moeder Siska heeft een lange geschiedenis. Het jaar 1882, Fransisca Fincent was drie maal gehuwd, tweemaal weduwe en moeder van 10 kinderen. Met haar eerste echtgenoot François de Fonseca die van Spaanse adellijke afkomst was, had ze vijf kinderen en met haar tweede man, Felix Vandepitte, een molenaar afkomstig uit Aalter, had ze twee kinderen. Tenslotte trouwde ze met Louis De Vos waarmee ze nog drie kinderen kreeg. Vader De Vos was molenaar en naast de molen had Fransisca haar herberg. Die diende als wachtzaal voor de boeren die er hun graan kwamen malen. De boeren betaalden de molenaar met twee scheppen bloem uit elke zak die gemalen werd. Die bloem werd gebruikt om brood te bakken. Zo kon men in de herberg brood met gerookte ham, "platte kaas" of boerenomelet eten. Fransisca werd door haar kroost "Moeder Siska" genoemd en al gauw werd ze door iedereen zo aangesproken. Toen ze op uitstap ging naar Amsterdam zag Moeder Siska een schilderij van een wafelijzer met vier hartjes. Eens weer thuis liet ze door haar schoonbroer die smid was in De Pinte een wafelijzer smeden met vijf hartjes. Zo had ze per twee wafels een hartje voor elk kind en steeds bij elke verjaardag werden er wafels gebakken. In de herberg van Moeder Siska werden er verkopen georganiseerd door notarissen. Toen een notaris uit Antwerpen de wafels van de kinderen van Moeder Siska proefde, vroeg hij haar voor zijn dochter een gelijkaardig wafelfestijn te organiseren. Het feest was zo'n succes en betekende zo het begin van de wafelverkoop op aanvraag.

De streek Vlaamse Ardennen valt ongeveer samen met het arrondissement Oudenaarde en de gemeentes Zottegem en Geraardsbergen. De troef van deze streek is het open glooiend landschap met unieke vergezichten, pittoreske dorpskernen, de kronkelende kasseiwegen, de knotrijen, vele holle wegen en culturele stadjes zoals Oudenaarde, Ronse, Geraardsbergen en Zottegem. De heuvelachtige streek met zijn pittige kuitenbijters is zeer populair bij wielerliefhebbers. Vele wielerklassiekers zoals de Ronde van Vlaanderen doorkruisen dit gebied jaarlijks.

De klim van Fabian Cancellara in 2010 op de Muur van Geraardsbergen was zo spectaculair dat er sommigen zijn prestatie verklaarden doordat er een motortje in zijn fiets zou gezeten hebben. Het was des te pijnlijker voor de Belgische supporter omdat hun favoriet Tom Boonen toen niet kon volgen. Grappig is dat het gerucht zo hardnekkig was dat de UCI fietsen op kleine motortjes controleerde in de Tour de France van dat jaar.

De scheepslift van Strépy-Thieu is een parel van technologie, industriële archeologie en architectuur.

Het scheelde niet veel of deze parel zou afgebroken worden in de jaren '60. De oude liften en dit deel van het kanaal is nu gelukkig een beschermd monument en werd op 2 december 1998 door Unesco als werelderfgoed erkend.

De Abdij van Orval werd verlaten tijdens de Franse Revolutie toen de monniken vluchtten van Orval naar het nabijgelegen Luxemburg. Volgens de boeren in de streek begroeven de monniken een schat de avond voor ze vertrokken. En volgens deze verhalen zouden dat zelfs de kroonjuwelen van de Franse koning Lodewijk XVI geweest zijn. Deze veronderstelling is gebaseerd op het feit dat de Franse Koning Lodewijk XVI aangehouden werd te Varennes en dat hij op weg was naar Orval.
Omdat de troepen van de Franse Generaal Loison niets vonden van die kroonjuwelen brandden ze uit wraak de abdij af.
In 1814 werd de zoektocht opnieuw geprobeerd door een groep die zich "de Nachtridders" noemden. Deze zoektocht leidde zelfs tot 22 dodelijke slachtoffers. Twee jaar lang zocht men in de vijvers van de adbij. Ze greoven een tunnen onde de vijver maar deze stortte in dat tot de verstikking leidde van 22 schatzoekers. Dit verhaal werd uitvoerig beschreven in de streekroman "Les Errants de la Nuit" van Paul Féval.

In 1829 kocht Graaf de Geloes, kamerheer van koning Willem I, de ruines van Orval op met de hoop de schat te vinden. Volgens de legende zal de shcat pas gevonden worden indien de basiliek van Sint-Bernardus van Clervaux uit de as herrijst. Dit gebeurde in 1926...

In het jaar 1259 werden vier olmen geplant om het plein af te bakenen en de eerste gemeentelijke vrijheden te herdenken. De bomen hebben overleefd tot 1877 maar toen vielen ze ten prooi aan een storm. Met hun omtrek van 15m en hun hoogte van 50 m waren ze nochtans heel robuust. Een van de stammen is bewaard gebleven. Op het einde van de 19de eeuw werd hij omgevormd tot paviljoen met binnenin een bank. Dat werd eerst naar Brussel en dan naar Antwerpen verplaatst, om in 1920 terug te keren naar zijn geboortedorp.