Reynaertroute

Sint-Niklaas is een centrumstad in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. De stad is de hoofdplaats van het gelijknamige bestuurlijk arrondissement en wordt door velen gezien als de hoofdstad van het Land van Waas. Sint-Niklaas heeft een oppervlakte van 84,19 km² en telt ruim 80.000 inwoners , die Sint-Niklazenaars worden genoemd. De bijnamen van de Sint-Niklazenaren zijn oliezeikers, rapenbraders of blauwselmannen. De stad is ook bekend om haar marktplein, het grootste van België.

Zogenaamd "Moelandkasteel" thans "Sint-Antoonklooster-rusthuis", gelegen voor het hospitaal Maria Middelares en tegenover het "Sint-Vincentiusgesticht" en sinds 1888 bewoond door de Liefdezusters van de Verrezen Zaligmaker. Kasteel bestaande uit een hoofdgebouw, parallel met de straat, met gekasseide voorkoer met kunstig smeedijzeren afsluithek in Lodewijk XVI-stijl en geflankeerd door twee haakse vleugels. Engelse tuin thans grotendeels ingenomen door hospitaal en verpleegstersschool Maria Middelares. Oudste deel (straatzijde hoofdgebouw) in 1776-78 gebouwd door Hendrik van der Sare, heer van Manegem. Later verkocht aan Everaert van Geelhauts, burgemeester van Beveren en in 1832 aan Bernard de Munck, burgemeester van Sint-Niklaas, wiens dochter in 1857 huwde met ridder Amedée de Schoutheete de Tervarent die er kwam wonen en vergrotingen aanbracht voor zijn hofhouding. Na de aankoop ervan in 1888 door de Liefdezusters was het achtereenvolgens een huis voor oude dames, een materniteit, een kliniek voor inwendige ziekten. In 1913 werd ten noorden een ruime kapel toegevoegd. Hoofdgebouw met bepleisterde en beschilderde lijstgevel in neoclassicistische stijl, van negen traveeën en twee bouwlagen onder zadeldak (nok parallel met de straat, leien). Middenrisaliet van drie traveeën en drie bouwlagen, bekroond door een driehoekig fronton met drielobbige oculus, en op de bel-etage voorzien van een rechthoekig balkon met smeedijzeren leuning. Travee gemarkeerd door kolossale Ionische pilasters. Licht verhoogde begane grond. Getoogde vensters met lekdrempels, sierlijke jaloeziekappen en smeedijzeren leuningen op de bovenverdieping; medaillons met klassiek vrouwenhoofd op de borstweringen. Getoogde vleugeldeur in geprofileerde omlijsting voorzien van een sluitsteen met de wapenschilden van de geslachten de Schoutheete de Tervarent en de Munck. Gevel beëindigd op gelede architraaf, gekorniste fries en rechte kroonlijst. Twee vleugels, haaks op het hoofdgebouw, ten zuiden en ten noorden van de voorkoer, circa 1935 aangepast naar ontwerp van architect H. De Boom (Sint-Niklaas). Zes traveeën en twee bouwlagen onder zadeldak (nok loodrecht op de straat, leien). Ritmische horizontale en verticale indeling van de bakstenen gevels door bepleisterde en witgeschilderde pilasters, puilijst, architraaf en kroonlijst. Pilasters van de begane grond met Ionisch kapiteel, op de bovenverdieping met lijstkapiteel. Getoogde vensters in vlakke, bepleisterde omlijsting met sluitsteen op de verdieping; arduinen lekdrempels. Straatpuntgevels van twee traveeën bekroond door de als fronton uitgewerkte geveltop, met drielobbige oculus. Begane grond met per travee een blinde rondboog in geprofileerde bepleisterde omlijsting. Tuingevel in heel andere stijl (decoratieve baksteenarchitectuur), van 1866, vermoedelijk naar ontwerp van architect P. Van Haver. Bakstenen gevel op arduinen plint, met zeven traveeën en twee bouwlagen. Middenrisaliet met vierkante torenbekroning van drie geledingen met neogotische elementen (spitsboog- en roosvensters), wapenschild en decoratieve baksteenfriezen. Licht getoogde vensters in bepleisterde omlijsting, op de begane grond met houten rolluikkasten; dito vleugeldeur; ruitvormige metselaarstekens op de borstwering van de bovenverdieping. Aan weerszijden, een buiten de gevellijn uitspringende kamer met afgeronde hoeken en bepleisterde, kolossale pilasters tussen de vensters. In de buitenmuur van de linkervleugel, arduinen gedenksteen met tekst: "Primam Hanc Petram Werner Eques de Schoutheete de Tervarent, anno MDCCCLXVI Juvenis Posuit". Interieur met voormalige eetzaal in neo-Egyptische stijl, mogelijk opgericht als vrijmetselaarstempel tussen 1866 en 1877 naar gravures uit Description de l.Egypte, ou recueil des observations et des recherches qui ont été faites en Egypte pendant l'expédition de l'arme française, Parijs, 1821-30, 24 delen, uitgegeven door C.L.F. Panckoucke. Rechthoekige zaal met elf bas-reliëfs uitgevoerd door Auguste Bonnefoy (Brussel) en met symbolische kleuren beschilderd door Arnold de Castro (Sint-Niklaas). Iconografie: farao's en figuren uit de onderwereld van de 20ste dynastie van Ramses II, kopieën van reliëfs uit Philae, Karnak, Denderah en Erdfou, in 1798 ter plaatse opgetekend in opdracht van keizer Napoleon en verzameld dor Panckoucke. Plafond met dierenriem uit de tempel van Hator te Denderah. Ten noorden, ruime kapel op rechthoekig plattegrond, van drie traveeën en twee bouwlagen. Onder wolvedak (nok parallel met de straat, leien). Benedenverdieping met medische diensten, bovenverdieping met bidruimte. Traveeën en hoeken gemarkeerd door bepleisterde en beschilderde pilasters. Benedenvensters getoogd in vlakke omlijsting met rolluikkasten; kapelvensters rondbogig met vlakke omlijsting en brandglasramen. Sluitgevel bovenaan versierd door bepleisterde korfbogen, rustend op pilasters. Centrale oculus. Geveleinde met gelede architraaf, vlakke fries en gekorniste kroonlijst. Arduinen gedenksteen in de buitenmuur: "Hunc Lapidem Benedixit R.a.D.a.a. De Schrijver Canonicus & Director et Posuit Rev. Mater Superiorissa Liguoria Hac die lla. Augusti Anno Salutis 1913". Driebeukig interieur met slanke gietijzeren zuilen en bepleisterd, korfbogig tongewelf boven middenbeuk en absis. BUYTAERT J., persoonlijk archief. BRUYNINCX G., Vincentius achterna; het avontuur der Liefdezusters van de Verrezen Zaligmaker, Sint-Niklaas 1810-1960, geschiedkundige schets, Sint-Niklaas, 1960. DEWULF M., De Egyptische zaal van het kasteel Moerland te Sint-Niklaas, opgericht als tempel der Rozenkruisers, AOKW 81, 1978, p. 34-43.

In 1911 fotografeerde Massart deze zandweg tussen de akkers en dennenbossen van Sint-Niklaas. De weg liep over een lengte van meer dan één kilometer rechtdoor en was ongewoon breed. Beuken (Fagus sylvatica) zoomden de weg af en links vooraan stond een zomereik (Quercus robur). Het dubbele karrenspoor in het mulle zand was afkomstig van een driewielkar. Links van de zandweg en iets hoger, liep een smal voetgangerspaadje. De bodem was er harder en gemakkelijker te begaan. De humusarme, droge zandgronden waren voornamelijk met grove den (Pinus sylvestris) beplant. Het landschap is zeer kenmerkend voor de grote stuifzandrug die door-heen het Waasland loopt en vertoont de typische afwisseling tussen open akkers en gesloten dennenbossen. Het open gedeelte aan de linkerkant werd kort voordien met dennen beplant. De oorspronkelijke vegetatie bestond uit schapengras (Festuca ovina s.l.), borstelgras (Nardus stricta) en gewoon struisgras (Agrostis tenuis), soorten die voorkwamen op arme, zure gronden. Een gelijkaardige vegetatie groeide op de wanden van de ondiepe sloot, tussen de akker rechts en de zandweg.

In 1911 fotografeerde Massart deze zandweg tussen de akkers en dennenbossen van Sint-Niklaas. De weg liep over een lengte van meer dan één kilometer rechtdoor en was ongewoon breed. Beuken (Fagus sylvatica) zoomden de weg af en links vooraan stond een zomereik (Quercus robur). Het dubbele karrenspoor in het mulle zand was afkomstig van een driewielkar. Links van de zandweg en iets hoger, liep een smal voetgangerspaadje. De bodem was er harder en gemakkelijker te begaan. De humusarme, droge zandgronden waren voornamelijk met grove den (Pinus sylvestris) beplant. Het landschap is zeer kenmerkend voor de grote stuifzandrug die door-heen het Waasland loopt en vertoont de typische afwisseling tussen open akkers en gesloten dennenbossen. Het open gedeelte aan de linkerkant werd kort voordien met dennen beplant. De oorspronkelijke vegetatie bestond uit schapengras (Festuca ovina s.l.), borstelgras (Nardus stricta) en gewoon struisgras (Agrostis tenuis), soorten die voorkwamen op arme, zure gronden. Een gelijkaardige vegetatie groeide op de wanden van de ondiepe sloot, tussen de akker rechts en de zandweg.

Het kasteel van Wissekerke was één van de eerste kastelen in ons land in neogotische stijl waarbij de vroegere Empire-elementen waren geïntegreerd. Twee uitgestippelde wandelingen leiden je door de verschillende vertrekken van de burcht. Tijdens de ene wandeling volg je het doen en laten van de bedienden die in het kasteel leefden en de familie dienden. Tijdens de andere wandeling treed je in de sporen van de adellijke familie en loop je door de prachtige vertrekken waar de heren en dames des huizes hun dagen vulden en hun gasten ontvingen.

De Onze-Lieve-Vrouwekerk dateert uit 1757-1758. De kerk bevat vele beelden en een schilderij 'Bezoek van Maria aan haar nicht Elisabeth'. Dit is een kopie naar een schilderij van Jacob Jordaens, die het voor deze kerk maakte. Het originele schilderij werd in 1794 door de Fransen gestolen en bevindt zich thans in Lyon. De bouwjaren van de kerk worden op drie gevels in een chronogram weergegeven.

Rupelmonde is een plaats in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van de gemeente Kruibeke. De plaats ligt aan de Schelde, bij de monding van de rivier de Rupel. Op 1 januari 2008 had Rupelmonde 3031 inwoners. De plaats is bekend als geboorteplaats van Gerardus Mercator. Inwoners van het dorp worden Rupelmondenaars genoemd.

De Temsebrug is een bruggencomplex over de Boven-Zeeschelde ter hoogte van Temse. De brug verbindt Temse en het Waasland in de provincie Oost-Vlaanderen op de linkeroever, met Bornem en Klein-Brabant in de provincie Antwerpen op de rechteroever. De brug is een onderdeel van de gewestweg N16, die Sint-Niklaas met Mechelen verbindt. De Scheldebrug is met 374 meter de langste brug over water van België en is de laatste brug over de Schelde naar de zee toe. De oudste brug in Temse werd gebouwd in 1870 en was een spoorbrug met wat ruimte voor voetgangers en karren; tevoren waren er veren. Deze brug is in 1940 opgeblazen. De vervanger uit 1955 is tevens een volwaardige verkeersbrug. In 2009 werd er nog een tweede verkeersbrug naast gelegd. De beide huidige bruggen zijn voorzien van beweegbare bruggen.

Beeldhouwer Valeer Peirsman creëerde de beeldengroep in opdracht van Toerisme Temse en het gemeentebestuur. Drie van de vier beelden zijn gebaseerd op authentiek kaailopers: den Bruine (Alfons Gosselin), uiterst links; de Mekker (Désiré Aelbrecht), 2de van links; en de Schele Wringer (Frans Vervynckt), uiterst rechts. De 4de kaailoper, tweede van rechts, staat symbool voor alle kaailopers. Het monument biedt ruimte voor toeristen om zich in dit gezelschap te laten fotograferen. De beeldengroep werd officieel onthuld op 25 mei 1991.

Priester Poppemuseum

Edward Poppe (Temse, 18/12/1890-Moerzeke, 10/6/1924) was vanaf zijn priesterwijding in 1916 achtereenvolgens onderpastoor op de Sint-Coletaparochie in Gent (1916-1918), directeur van de Zusters Sint-Vincentius a Paulo in Moerzeke (1918-1922) en geestelijk begeleider van de cibisten (geestelijken die hun legerdienst vervullen) in Leopoldsburg (1922-1924).

Als begenadigd godsdienstpedagoog wist hij de eucharistische stroming binnen de Kerk te voorzien van een opvoedkundige methode, die tussen de twee wereldoorlogen een merkwaardige katholieke heropleving in Vlaanderen op gang bracht. Als bezieler van de Eucharistische Kruistocht heeft hij bovendien een hele generatie kinderen gevormd, voor wie hij het gebedenboekje Bij de Kindervriend (vertaald in 16 talen) schreef.

Zijn proces tot zaligverklaring werd in 1966 bij de Congregatie der Riten in Rome ingeleid. De Kerk verklaarde hem eerbiedwaardig op 30 juni 1986 omwille van zijn heldhaftige beoefening van de deugden. Op zondag 3 oktober 1999 werd hij officieel zalig verklaard te Rome door paus Johannes Paulus II.

Zijn geboortehuis, eigendom van de kerkfabriek Onze-Lieve-Vrouw, werd gerenoveerd en op 18/12/1990 ingewijd als museum. De gedenksteen boven het venster en het Mariabeeld, vervaardigd door E.H. August Nobels, werden in 1934 aangebracht t.g.v. de Poppefeesten in Temse (herdenking 10de verjaardag van zijn overlijden).

Het museum is toegankelijk van half juni tot half september op zaterdag, van 14 tot 16 u.
Groepsbezoeken zijn heel het jaar mogelijk na aanvraag bij de gemeentelijke dienst Toerisme (tel. 03-771 51 31, toerisme@temse.be ).

Temse: Oudste parochie van het Waasland. Temse zou al voor 772 gekerstend zijn door de heilige Amelberga. Zij is in Temse nog steeds zeer populair o.a. door de Sint-Amelbergagilde die drie maal per jaar de Wegom (2) organiseert. Enkel op Pinkstermaandag worden de relieken (3) van de heilige Amelberga meegedragen in de processie.
De Onze-Lieve-Vrouwekerk: Parel aan de Schelde. De huidige kerk dateert hoofdzakelijk uit de vroege 16de eeuw nadat de oude romaanse kerk grotendeels verwoest werd door een brand in 1494. De kerk werd in de loop der eeuwen verschillende malen verbouwd en uitgebreid. In de kerk is de grafsteen van de heilige Amelberga bewaard evenals het eeuwenoude praalgraf van Roeland Lefèvre, de eerste wereldlijke heer en een grote weldoener van Temse.

Markt 9140 Temse
Open Kerk:
15 juni-16 sept: vrij. 08u-12u en zat. en zon.: 14u-17u

De heilige Amelberga en de Wegom (2)
De heilige Amelberga leefde tijdens de 8ste eeuw in Vlaanderen. Zij ging op de vlucht om een ongewenst huwelijk met Karel Martel te vermijden. Ze stak de Schelde over gezeten op de rug van een steur! Als dank voor de bescherming die zij genoot, richtte zij er de eerste kerk op. Door haar mysterieuze invloed op water en dieren is zij de beschermheilige van landbouwers en zeelui. De Sint-Amelbergagilde houdt de eeuwenoude bedevaart ter ere van de heilige Amelberga, ook de Wegom genoemd, levendig. De Wegom zou sinds de 11de eeuw bestaan! De kleurrijke voetprocessie opgeluisterd door muzikanten is 22 km lang en wordt 3 maal per jaar georganiseerd.

Reliek (3)
Een reliek is een overblijfsel van het lichaam van een heilige zoals een botje of een lok haar. Het kunnen ook stukjes kledij zijn of ander voorwerpen waarmee de heilige in contact kwam. Het aanbidden van relieken is een vroegchristelijke gewoonte. Men geloofde dat het aanraken of kussen van een reliek een speciale bescherming gaf. In de late Middeleeuwen ontstond er een rijke handel in relieken. Nu is dit uiteraard verboden maar de verering ervan is nog steeds populair. Ze worden meestal bewaard in een schrijn of kunstige houder in de kerk.

Tielrode was lange tijd verbonden met de Abdij van Lobbes in Thuin. Zij zouden in grote mate ingestaan hebben voor de inpoldering (4) van het dorp en de Tielrodebroek.

De Sint-Jozefkapel is een restant van de voormalige parochiekerk van Tielrode. De kerk werd al in de 9de eeuw vermeld. Het gebedshuis werd herhaaldelijk verbouwd en hersteld na overstromingen en plunderingen. In 1643 kreeg het een rococo-interieur, een stijl gekenmerkt door grillige en speelse vormen en schelpen. Met de bouw van de nieuwe kerk in 1904 werd de oude kerk omgevormd tot een bedevaartkapel. Enkel de middenbeuk van de oude kerk bleef bewaard.
Rond de kapel is er op de voormalige begraafplaats een ommegang met de 7 smarten van Jozef. Let vooral op enkele mooie en oude elementen bewaard in het houten portaal en de vloerstenen aan de ingang van de kerk.
De kapel is ook bekend voor de jaarlijkse paardenstoet en –zegening (5)

Sint-Jozefstraat 9140 Tielrode
Te bezoeken:
Dagelijks: 8u30-17u.

Inpoldering (4)
Bij de inpoldering van een gebied, gelegen aan een rivier of aan de kust, wordt een strook land die normaal door de getijden periodiek overstroomt, doorgelegd door de aanleg van dijken, grachten en sluizen. Soms bouwde men molens die het overtollige water uit het gebied wegpompten. Het grote nadeel van de aanleg van dijken is dat de rivier een groter verval krijgt met mogelijke dijkbreuken als gevolg. De grote abdijen waren in de middeleeuwen zeer vaak betrokken bij de aanleg van de eerste dijken omwille van hun kapitaal en organisatievermogen. Zo namen de bezittingen van de abdijen natuurlijk ook snel toe.

De paardenstoet en –zegening van Tielrode (5)
Jaarlijks is er op de 1st zondag van juli een paardenstoet en –zegening in Tielrode. Er wordt gestart aan de Sint-Elooikapel aan de Antwerpse Steenweg. De stoet houdt halt aan de Sint-Jozefkapel voor een openluchtviering tijdens dewelke de paarden worden gezegend en gekroond met een vaantje of klein vlaggetje. Dit biedt bescherming door de heilige Elooi met volgende tekst: 'Sint-Eloy die gediend wordt tot Thielrode. Naar Thielrode wilt u met uw peerden spoeden. Aanroept daar Sint-Eloy en God zal u behoeden'.

De Heidekapel werd gebouwd in 1643 midden in de bosrijke Heide aan de oude heerweg Gent-Antwerpen. Er zou al vroeger een gotische kapel gestaan hebben maar deze werd grotendeels verwoest tijdens de godsdiensttroebelen.
De kapel is gewijd aan Onze-Lieve-Vrouw van 7 weeën (10). Tussen de parochiekerk van Waasmunster en de Heidekapel gaat jaarlijks op 25 maart en dit sinds 1351 de Heikewipommegang uit. Langs de route zijn 7 statiekapellen opgetrokken.

Heidekapelstraat 9250 Waasmunster
Te bezoeken:
Dagelijks vrij te bezoeken


De 7 smarten van Maria (10)
De 7 smarten of weeën van Maria worden vaak afgebeeld bij bee- of processiewegen. Ze verbeelden in 7 staties of haltes de momenten van lijden in het leven van Maria. Het thema van de lijdende Maria was vaak de inspiratie voor gedichten en liederen. Die worden de Stabat Mater genoemd.
1.De profetie van Simeon in de Tempel over de toekomst van het kind Jezus.
2.De vlucht naar Egypte wanneer koning Herodes alle kinderen laat doden.
3.Het zoek raken van Jezus in de Tempel
4.Maria ontmoet Jezus op zijn kruisweg
5.Maria staat onder Jezus' kruis
6.Maria omhelst Jezus' dode lichaam na de kruisafname. De piëta.
7.Jezus wordt begraven
In de iconografie wordt de O.-L.-V van 7 smarten of weeën afgebeeld als een huilende Maria met 7 zwaarden die haar hart doorboren.

Kapel Onze-Lieve-Vrouw van Zeven Weeën of Heidekapel, beschermd monument bij KB van 9.12.1971 en de omgeving ervan gevormd door de aanpalende met beuken beplante percelen als landschap.
Bedevaartskapel ingeplant middenin op de wijk Heide bij een kruispunt van wegen aan de vroegere Oude Heerweg van Gent naar Antwerpen, op ongeveer 2 km ten noordoosten van de parochiekerk van Waasmunster. Tot begin 20ste eeuw kende de wijk slechts schaarse bebouwing maar dit beboste heidegebied is geëvolueerd naar een residentiële villawijk waar de onmiddellijke omgeving van de Heidekapel nu het centrum vormt van een toeristische en gastronomische trekpleister. Tussen de parochiekerk Onze-Lieve-Vrouw en de Heidekapel stonden vroeger 5 kapelletjes langsheen het traject van de ommegang van Onze-Lieve-Vrouw van 7 Weeën opgesteld. De Heidekapel vormde vroeger de rustplaats of derde statie van deze oude ook zogenaamde Heikewipommegang; nu telt de ommegang zeven statiekapellen (zie ook onder Molenstraat zonder nummer, eerste statiekapel van de ommegang van Onze-Lieve-Vrouw van Zeven Weeën).
Preciese gegevens die met zekerheid uitsluitsel geven over de oorsprong van de eerste Heidekapel zijn er niet. Enerzijds is geschiedenis van de Heidekapel gerelateerd aan de jaarlijkse processie die te Waasmunster vanouds op 25 maart, feestdag van Maria Boodschap, doorgaat. In 1351 werd door Philip d'Arbois bisschop van Doornik tijdens zijn verblijf in de abdij Roosenberg te Waasmunster de ommegang ingesteld. Aan dit feit koppelen auteurs het vermoeden dat er toen al een kapelletje op de Heide bestond. Ook de promotie van de devotie tot Onze-Lieve-Vrouw van Zeven Weeën in de 15de eeuw zou mogelijk kunnen hebben geleid tot de oprichting van de kapel. Wellicht ging het aanvankelijk om een boomkapelletje, vooraleer een eigenlijke kleine bidplaats gewijd aan Onze-Lieve-Vrouw ter Heiden werd gebouwd. Volgens sommige bronnen (onder meer De Potter en Broeckaert) dateert het oudste deel van de Heidekapel nog uit het eind van de 15de-eeuw, andere auteurs plaatsen deze gotische constructie in de 16de eeuw. Tijdens de godsdiensttroebelen in 1578 zou mogelijk ook deze kapel vernield zijn en nadien hersteld. Vast staat dat de Gentse bisschop A. Triest in 1641 toestemming verleende aan de baljuw van Sombeke om het vervallen kapelletje van Onze-Lieve-Vrouw ter Heiden te verbouwen en te vergroten tot een grotere Mariakapel. De voorgevel werd daarbij aangepast (gedateerd 1641). De werken werden voor de helft betaald door de heer van Sombeke. Op 2 mei 1643 werd het altaar door bisschop Triest gewijd aan Onze-Lieve-Vrouw altijd Maagd. Eén van de vele fondaties aan de kapel betrof de schenking van de grond rondom de Heidekapel (28.04.1644). De aangroeiende toeloop van bedevaarders maakte een vergroting van de kapel noodzakelijk. Bisschop Philippus van der Noot gaf daarvoor toestemming op 24.03.1710. De zeshoekige vergroting die sindsdien het koor bevat werd toen gerealiseerd. In opdracht van de pastoor werd in 1778 tegen de zuidelijke koorzijde een sacristie toegevoegd. Eind Wereld Oorlog II (1940-45) werden vooral de glasramen van de Heidekapel door oorlogsschade getroffen; gerestaureerd door Cesar van Hevele (Gent). De nodige herstellingswerken volgens restauratieplannen in 1978 opgemaakt door architect Fernand Weyers (Sint-Niklaas), gingen in 1980-81 in uitvoering.
Noord-zuid gerichte eenbeukige kapel in bak- en zandsteenbouw in een mooi landschappelijk kader gesitueerd en opvallend door een bijzonder silhouet resulterend uit een aaneenschakeling van bouwvolumes en de pittoreske barok getinte voorgevel. Voorste deel bestaande uit een vrijwel vierkante beuk van twee traveeën onder leien zadeldak; wordt gevolgd door de hogere en bredere zeshoekige centraalbouw (koor in het uiteinde), afgedekt door een leien tentdak bekroond door een elegante houten dakruiter met ijzeren torenkruis. Tegen de achterzijde van het koor aanleunende de lage rechthoekige sacristie onder een half schilddak (leien). Verankerde voorpuntgevel op schouderstukken, horizontaal geleed door drie druiplijsten en bekroond door een ijzeren topkruis. Datering 1641 op centrale gevelsteen: aangebracht tussen de drie omlijste oculi boven de kapeldeur. Deze brede tweedelige rondboogdeur is gevat in een omlijsting met imposten en druiplijst. De deurboog draagt het opschrift: "Consolatrix Afflictorum/ Ora pro nobis" terwijl op de sluitsteen het onder elkaar volgende "IHS/ MAR/ ANNA" naar Jezus, Maria en Anna verwijzen. Fraaie deur aan hengesels en met ijzerbeslag. Op de deurmakelaar wordt met de inscriptie "ANNO/ 1641" het bouwjaar nog eens herhaald. Deurlichten met balusters, binnenluiken, een ijzeren offerbusgleuf en lichtroostertje. Een kleine omlijste beeldnis boven de deur gaat deels schuil achter een ervoor op console geplaatst groot beeld van O.-L.-Vrouw van Zeven Weeën van gepolychromeerd hout (16de eeuw). Dit opvallende element wordt nog extra geaccentueerd door het houten afdak erboven met leien zadeldak en decoratief uitgesneden houten windborden. In beide zijgevels zijn de twee voorste traveeën verlicht door een spitsboogvenster in geprofileerde zandstenen omlijsting, onder de dakoverstek met dakzool op decoratieve houten consoles. De centraalbouw (1710) vertoont in tegenstelling tot het voorgaande deel van de kapel een zandstenen sokkel, dito hoeklisenen en een aflijnende geprofileerde daklijst op tandlijst (grijsgeschilderd). Voorzien van steekboogvensters (vier) in zandstenen omlijstingen verrijkt met oren, drupstenen, druiplijst en een sluitsteen geornamenteerd met rolwerk en dropmotief. Sacristiedeur aan de westkant in een vernieuwde omlijsting waarvan de sluitsteen dezelfde versiering vertoont. Op plinthoogte geflankeerd door twee verweerde gevelstenen, linker met nog deels leesbaar opschrift: "I.F D.C??". Afgeschuinde gevelhoeken.
Bepleisterd en geschilderd kapelinterieur met grijsgeschilderde vensteromlijstingen. Een korfboogvormige brede boog op imposten scheidt het voorste deel van de kapel onder tongewelf van de centraalbouw; het zesdelige stralengewelf vertoont geprofileerde ribben op afgeronde consoles. Twee lage brede wandnissen in de voorste helft van het centrale deel, mogelijk voorheen in functie van biechtstoelen. Houten doksaal met steektrap (18de eeuw).
Mobilair: Bescheiden neoclassicistisch portiekaltaar (19de eeuw) van geschilderd / gemarmerd hout met vlammend hartmotief. Uitgerust in nis met gestoffeerd beeld (steelpop) van Onze-Lieve-Vrouw van Zeven Weeën. Hangende houten preekstoel (derde kwart 18de eeuw) op de kuip met voorstelling van de evangelisten, rugpaneel met Onze-Lieve-Vrouw van Zeven Weeën. Trapleuning met beeldje van zittende leeuw met wapenschild Waasmunster; beeldje pelikaan verdwenen. Ingelijste neogotische kruisweg (1890) geschilderd op gedreven koper.
Reeks van vier neogotische, gekleurde glas in loodramen de zeven smarten van Maria voorstellende (19de eeuw ?), gerestaureerd in 1940-45 door Cesar Van Hevele.

De abdij werd gesticht in de 13de eeuw en lag aanvankelijk aan de oevers van de Durme. Ondanks de verwoestingen en moeilijkheden tijdens de godsdienstoorlogen(2) bleef de abdij bestaan tot de Franse overheersing(8) hier brutaal een einde aan maakte. Alle bezittingen werden aangeslagen en verwoest. Maar de zusters slaagden erin om zich te herenigen.
Vanaf 1975 zijn zij gevestigd in het indrukwekkende klooster aan de Oudeheerweg-Heide, een ontwerp van de Benedictijn Hans Van der Laan. Bij de abdij is er een boeiend museum ingericht dat het turbulente verleden verteld van deze moedige en krachtige gemeenschap.

Oudeheerweg-Heide 3 9250 Waasmunster
Abdijkerk:
Dagelijks: 07u-17u30

Museum:
Febr. tot okt.: zondag van 14.30 tot 16.30u.
Mogelijkheid tot bezoek abdij idem uren.
(gesloten op kerkelijke feestdagen)

Godsdienstoorlogen (2)
De godsdienstoorlogen tijdens de tweede helft van de 16de en de eerste helft van de 17de eeuw staan ook bekend als de Tachtigjarige Oorlog. Het was een oorlog waarbij de bevolking regelrecht tegenover de katholieke machthebbers kwam te staan. Zij waren de misbruiken, niet enkel van de Kerk maar van alle traditionele machthebbers, grondig beu. Zij vestigden hun hoop op het protestantisme dat het wangedrag binnen de Kerk aan de kaak stelde. De woede kwam tot een hoogtepunt met de Beeldenstorm die in 1566 door de Nederlanden raasde. De kerken werden bestormd en enorm veel kerkschatten gingen toen verloren. Uiteindelijk trokken de protestanten naar het noorden en werden de Nederlanden in twee gebieden gesplitst, de noordelijke protestantse Nederlanden, het huidige Nederland en de zuidelijke katholieke Nederlanden, het huidige België.

Franse Revolutie (8)
Aan het eind van de 18de eeuw werd de Franse Republiek geboren: de koning werd afgezet en de macht van de adel en de Kerk werd hardhandig teruggedrongen. In deze periode werden de goederen van de Kerk aangeslagen en verkocht ten voordele van de staatskas. Kloosters en abdijen werden opgeheven en verboden. Ook in België, dat door Frankrijk werd ingelijfd, was deze regeling van kracht. Het was Napoleon die zich in 1801 opnieuw verzoende met de paus.

Kasteel Blauwendael, voorheen ook gekend als kasteel Blauwhof. Site gevormd door het kasteel "Blauwendael" met park beschermd als dorpsgezicht, kasteel en bijgebouw zijn beschermd als monument bij MB van 16.07.1987. Het huidige kasteel (1889-1890) in eclectische stijl ligt midden binnen een ouder domein dat van bij zijn ontstaan toebehoorde aan de adellijke familie de Neve de Roden. Pieter de Neve, stadhouder en hoogbaljuw van het Land van Waas, die met zijn echtgenote en kinderen aan de Kerkstraat gehuisvest was, liet in 1607-1608 een achterin gelegen herenhuis met omgrachting bouwen op gronden die zich tot aan de Gentstraat uitstrekten. Aanvankelijk "het Huys int midden van't Durp" geheten verkreeg het in de tweede helft van de 17de eeuw de naam " 't Hof van Blauwendael". Van het geëvolueerde adellijke verblijf zijn schetsen bekend van 1610, 1668 en omstreeks 1700. Zij illustreren dat bij het herenhuis een aangelegde tuin, voorhof, boomgaard en bijgebouwen hoorden. Onder baron Henri Philips de Neve werden omstreeks 1820 werken ondernomen om het buitengoed aan de smaak van de tijd aan te passen; daarbij werden een aantal constructies gesloopt en wellicht nieuwe zoals de oranjerie opgericht. Ridder Emile de Neve de Roden en zijn echtgenote Emma de Bueren lieten het oude Hof Blauwendael afbreken en er een nieuw kasteel bouwen (1889-1890) naar ontwerp van bouwmeester Jozef De Waele (Gent) en uitgevoerd samen met aannemer Charles Mortier (Ledeberg). Eind 1940 werd het domein verkocht aan Henri de Lovinfosse (eigenaar van de Mantafabriek). Het gemeentebestuur van Waasmunster kocht Blauwendael aan in 1980; in 1981 werd het kasteelpark als wandelpark open gesteld voor het publiek. Sinds 1984 verkreeg het kasteel zelf meerdere nieuwe bestemmingen: benedenverdieping deels voorbehouden als ontvangst- en trouwzaal van de gemeente en een conciërgewoning, tentoonstellingsruimte op de eerste bovenverdieping, Waasmunsters heemkundig museum gehuisvest op de tweede bovenverdieping en zolder. Kasteel op min of meer rechthoekige plattegrond met naar het zuiden gerichte voorgevel gebouwd een weinig ten westen van waar het vroegere herenhuis stond. Twee hoge bouwlagen op een onderbouw met kelderverdieping en afgedekt onder een steil afgeknot schilddak met diverse dakvensters en dakkapelletjes geplaatst op drie niveaus. Bak- en natuursteenbouw waarbij de toepassing van speklagen, hoekkettingen, kruis- en bolkozijnen in een aantal van de omlijste vensters met neggen, geblokte ontlastingsbogen en trapgevels kenmerkende ontleningen zijn aan de traditionele bak- en zandsteenbouw. Voorgevel bestaande uit twee opvallend vooruit springende trapgevels die de ingangspartij flankeren. Dit is voorafgedaan door een breed bordes met balustrade en toegangstrap naar de centrale inkom op de verhoogde begane grond. Meerdere specifieke details en andere bouwelementen versterken het pittoreske karakter van het kasteel: verticaliserende elementen zoals de toepassing van overhoekse pinakels in de trapgevels, hoge schouwen met verzorgd metselwerk, de slanke ronde hoektoren aan de oostzijde en een achthoekige met hoger opgaande ingesnoerde spits op de noordwesthoek, beide voorzien van een smeedijzeren bekroning. Het rechtse hoekrisaliet vertoont op de voorgevelzijde twee gedenkstenen met gesculpteerde familiewapenschilden, het eerste van de Neve de Roden met jaartal 1607, het tweede van de Neve de Roden – de Bueren met jaartal 1890; aan de oostzijde een tweedelige gedenksteen met opschriften: "Erectum anno 1607" en "Refectum anno 1890": verwijzend naar bouwjaar en -heer van de eerste woning op het domein en van het huidige kasteel. Op de noordoosthoek: kleine aanbouw met dakterras als uitbreiding van de conciërgewoning in aangepaste bouwtrant toegevoegd kort na de Tweede Wereldoorlog. De publieksruimten bewaren voornamelijk op de verhoogde begane grond rijke elementen van de originele interieuraankleding in verschillende neostijlen. De ruime inkom bezit een opvallende schouw in neo-Vlaamse-renaissancestijl (zwarte en witte marmeren schouwbenen en een boezem met houten bekleding onder kooflijst), zoldering op samengestelde balkenlaag, dubbele paneeldeuren, bruinrode vierkante tegelvloer met alternerend wit patroon met leliemotief doorlopend in het aansluitende trappenhuis. Ook het salon in de linker voorkamer is in neo-Vlaamse- renaissancestijl uitgewerkt, haardwanden bekleed met traditionele blauwe zogenaamde Delftse tegels. Trouwzaal in twee aaneen palende achterkamers met opengemaakte tussenwand: de ene kamer met neoclassicistische ornamentiek de andere met een schouwmantel in neo-Vlaamse-renaissance stijl. Bijhorend openbaar kasteelpark tussen Kerkstraat (oosten) en Gentstraat (noorden) van 4 à 4,5 hectare, zou rond 1820-1830 aangelegd zijn volgens de landschappelijke Engelse tuinstijl. Park met wandelpaden, siergazons, vijverpartij, gevarieerd bomenbestand waaronder een aantal waardevolle 150 à 200 jaar oude exemplaren (onder meer treurbeuk, bruine beuk, eiken, esdoorns, paardenkastanjes).

De Sint-Laurentiuskerk is de hoofdkerk van Lokeren en kreeg haar huidige vorm na de brand van 1719. Ze werd meteen een stuk groter en kreeg toen de 65 meter hoge westtoren, bekroond met de ,,peperbus’’. De werken waren voltooid in 1725. De driebeukige kruiskerk is gebouwd in classicerende barokstijl met behoud van enkele gotische elementen en volledig bekleed met kalkzandsteen.
In de toren bevindt zich de beiaard met 49 klokken waarvan eentje van vier ton. De beiaard werd in 1956 ingewijd door koning Boudewijn en in 2006 werd in de toren een beiaardtentoonstelling ingericht.
In de voormalige doopkapel van de kerk bevindt zich een permanent kerkmuseum, waar liturgisch vaatwerk, boeken, gewaden, processiebeelden… worden tentoongesteld. Bekijk zeker de medaillons op de deuren van de doopkapel ontworpen door beeldhouwer Willem Kerricx in het begin van de 18de eeuw. In het interieur valt verder de rococo preekstoel op, gerealiseerd in 1736 door de Mechelaar Theodoor Verhaegen. Een altaar en verschillende glasramen zijn gewijd aan de patroon Laurentius. Het reliekschrijn van de heilige is van de hand van de Antwerpenaar Jozef Hennekens.
Ten zuiden van de kerk bevindt zich het fascinerende Ryngautmonument uit 1778 in de vorm van een arduinen portiek met heiligenbeelden.

Station Lokeren is een spoorwegstation langs spoorlijn 59 in de stad Lokeren. In 1856 volgde via spoorlijn 57 de verbinding met Aalst en in 1867 werd spoorlijn 77A geopend naar Moerbeke. In 1971 werd spoorlijn 77A gesloten en opgebroken en op 29 mei 1976 werd de spoorlijn 57 onderbroken maar op 28 april 1981 weer hersteld, enkel tot Dendermonde.

Ruim een eeuw geleden waren er minstens 35 molens in Lokeren. Vandaag rest er nog één, de Heirbrugmolen. De huidige stenen molen dateert uit 1837 en werd in 2002 volledig gerestaureerd en maalvaardig gemaakt. Opvallend is de open ruimte rondom de molen. Dit is het gevolg van het zogenaamde 'windrecht' van de molenaars. Hierdoor mocht er niet gebouwd worden in de nabijheid van een molen omdat het de wind van de molen zou afnemen.

De Sint-Annakapel in de Heirbrugstraat dateert uit 1644. Er was reeds vroeger een kapel maar die werd door de Geuzen(1) verwoest tijdens de godsdienstoorlogen(2). De kapel is gewijd aan de Heilige Anna, moeder van de Maagd Maria. Ook zij werd op miraculeuze wijze zwanger en wordt aanroepen bij kinderloosheid.

Heirbrugmolen
Heirbrugstraat 106-162 9160 Lokeren
Te bezoeken:
Elke 2de en 4de zondag van de maand: 14u-17u.

Geuzen (1)
Met deze term worden de tegenstanders van de Spaanse koning Filips II tijdens de godsdienstoorlogen bedoeld. Het woord is afgeleid van het Franse 'gueux' wat zoveel als armoedzaaier of schooier betekent. De Spaanse machthebbers in de Nederlanden gebruikten dit woord voor de opstandelingen. Het geeft duidelijk aan dat ze hen onderschatten en dachten dat het een fluitje van een cent ging zijn om hen te verslaan. De oorlog duurde uiteindelijk 80 jaar.

Godsdienstoorlogen (2)
De godsdienstoorlogen tijdens de tweede helft van de 16de en de eerste helft van de 17de eeuw staan ook bekend als de Tachtigjarige Oorlog. Het was een oorlog waarbij de bevolking regelrecht tegenover de katholieke machthebbers kwam te staan. Zij waren de misbruiken, niet enkel van de Kerk maar van alle traditionele machthebbers, grondig beu. Zij vestigden hun hoop op het protestantisme dat het wangedrag binnen de Kerk aan de kaak stelde. De woede kwam tot een hoogtepunt met de Beeldenstorm die in 1566 door de Nederlanden raasde. De kerken werden bestormd en enorm veel kerkschatten gingen toen verloren. Uiteindelijk trokken de protestanten naar het noorden en werden de Nederlanden in twee gebieden gesplitst, de noordelijke protestantse Nederlanden, het huidige Nederland en de zuidelijke katholieke Nederlanden, het huidige België.

De molen werd in 1852 gebouwd ter vervanging van een staakmolen. In 1873 werd deze molen uitgerust met een stoommachine en verrees naast de molen een hoge schouw. In 1940 werd de molen gedeeltelijk ontmanteld, de kap, het gevlucht, de bovenas en het kruiwerk werden verwijderd. De resterende molenromp werd in september 1979 erkend als monument en als dorpsgezicht. In 1993 kocht de stad Lokeren de molen aan en in 2001-2002 werd de molen maalvaardig gerestaureerd. Op 8 september 2002 werd tijdens de Open Monumentendag de molen opnieuw in gebruik genomen. Het molenaarshuis uit de 18de eeuw was te bouwvallig om te renoveren en werd in 2004 uit veiligheidsoverwegingen gesloopt. Het is de bedoeling dat dit later herbouwd wordt met hetzelfde uiterlijk.

Hoe bereik je de startplaats? Het centrum van Lochristi is per auto gemakkelijk te bereiken via de E17 (afrit Beervelde) die Antwerpen verbindt met Gent. Een andere mogelijkheid is de N70, de oude verbindingsweg tussen Antwerpen en Gent, die door het centrum van Lochristi loopt. In deelgemeente Beervelde stopt ook de trein Antwerpen ? Gent, het station ligt ongeveer 1 km van de route verwijderd.


Contactgegevens:

-Centrum Lochristi
-9080 Lochristi
-Dorp-Oost 2

Dit is een startpunt voor deze route, met vlakbij ruime parkeerruimte.
De Sint-Niklaaskerk in Lochristi is genoemd naar Sint-Nicolaas van Myra, de patroonheilige van de handelaars, de scholieren, de reizigers, de zeelui, de huwbare dochters en de gevangenen. De vieringtoren met korte leien spits is in de 15de eeuw opgetrokken met Balegemse en Ledische steen. Binnenin de kerk vinden we een aantal interessante meubelstukken en beelden waaronder het gepolychromeerd houten mariabeeldje dat werd overgebracht uit de kapel van Lobos. Dit miraculeuze beeld van Maria, bleef bij een bominslag in de kerk tijdens WOII, ongedeerd hoewel het altaarstuk daarbij zwaar werd beschadigd.

Carl, Geert en Kristof, de oprichters van Mobicage delen een lange achtergrond in expertise betreffende datacenter automatisering en cloud-architecturen. In het verleden verkocht ze producten en bedrijven die actief zijn in deze gebieden tot de grote spelers in de IT-industrie (Symantec, Sun Microsystems, Terremark, ...).

De Moervaart (vroeger de Moere genaamd) werd oorspronkelijk in de Middeleeuwen (rond 1300) gegraven door de abdij van Boudelo, aanvankelijk om de afwatering van de Moervaartdepressie te verbeteren. Om de moeilijk bevaarbare Zuidlede te vermijden voor het transport van turf, dat in dit gebied gewonnen werd, is ze in de 15e eeuw eveneens bevaarbaar gemaakt. Door de aanleg van het kanaal Gent-Terneuzen in 1825 werd de verbinding verbroken met de natuurlijke bovenlopen: de Poekebeek (die ontspringt in Tielt) en Oude of Hoge Kale, die ontsprong te Sint-Joris, Beernem.

De Overledebrug is een ophaalbrug over de Moervaart in Wachtebeke. De brug is een deel van de N449, die Zelzate met Laarne verbindt.

De brug dateert uit het interbellum en werd omstreeks 1945 hersteld en gedeeltelijk vervangen na oorlogsschade uit de Tweede Wereldoorlog. De brug werd in 2000 gemechaniseerd. De Overledebrug werd in 2001 beschermd als monument.

Algemeen wordt aangenomen dat Willibrord (658-739), of zeker zijn volgelingen, de eerste geloofspredikers waren in de "Vier Ambachten". In 1108 telden de "Vier Ambachten" slechts drie parochies: Assenede, Boekhoute, Axel; Hulst had toen een hulpkerk. De kerken uit die parochies werden toegewijd aan het H. Kruis. Uit Assenede ontstond o.a. Wachtebeke. Tot in de eerste helft van de 16de eeuw was de kerk van Assenede de hoofdkerk; Wachtebeke betaalde een jaargeld aan de pastorie van Assenede. Wanneer juist de kerk van Wachtebeke werd gesticht, is niet gekend, doch zonder twijfel was het na 1199. Er was immers geen sprake van een kerk te Wachtebeke toen de bisschop van Utrecht, Dirk II, in 1199 aan het Sticht van Sint-Pieters toelating verleende om een kapel op te richten op een moergrond, geschonken door de Graaf van Vlaanderen, gelegen tussen Kalve en Wulfsschoot. Deze kapel had alle voorrechten van een parochiekerk. Kort daarna moet de kerk van Wachtebeke ontstaan zijn. De Sint-Catharinakerk, georiënteerd naar het Oosten, naar Jeruzalem, is een typische parochiekerk in baksteen, opgetrokken naar het patroon van de Zuid-Nederlandse éénbeukige hallenkerkjes.

De Vierschaar van Wachtebeke is een oude vierschaar in de dorpskern van Wachtebeke. Ze werd gebouwd rond het jaar 1600 in Vlaamse renaissance-stijl en in 2009 gerestaureerd. Het gebouw is een beschermd monument sinds 1943. Het is het oudste bewaarde burgerlijk gebouw van het Meetjesland.
Wachtebeke en Sint-Kruis-Winkel maakten deel uit van het ambacht Assenede, en moesten voor rechtspraak dus naar Assenede reizen. Dit was een tocht van meerdere mijlen door een bosrijk en gevaarlijk gebied. Daarbij vormde de net aangelegde Sassevaart een extra hindernis op deze tocht, temeer omdat beide oevers van deze vaart onder de jurisdictie van Gent stonden. Er was dus niet alleen een fysische, maar ook een juridische hinderpaal bij opgeworpen.

De watertoren aan de Moervaart in Moerbeke werd gebouwd in 1879, gelijktijdig met het Kasteel Lippens waar het oorspronkelijk toe behoorde.
De vierkante bakstenen watertoren omvat een natuurstenen sokkel, een schacht met decoratieve banden in donkerder baksteen en een licht uitkragende kuip met ruitmotieven. Boven op het leien tentdak bevindt zich een spil met een vliegende draak. Een omlijste vleugeldeur met decoratief ijzeren beslagwerk biedt toegang tot het geheel. De pompinstallatie is verdwenen. Sinds 10 november 1995 heeft de toren de status van beschermd erfgoed.

Er is weinig geweten over het precieze ontstaan van de kerk. Algemeen wordt aangenomen dat de kerk grotendeels dateert uit de 14de-vroege 15de eeuw. Er werden enkele herstellingen uitgevoerd in de loop van de 17de eeuw na de verwoestende godsdienstoorlogen.

Moerbeke was sinds de late 12de eeuw eigendom van de twee machtige Gentse abdijen Sint-Baafs en Sint-Pieters. Deze laatste richtte de abdij van Boudelo (6) op in Klein-Sinaai die ook in Moerbeke de gronden in cultuur bracht en ontgon.

De bekende priester-dichter Van Wilderode (7) is afkomstig uit Moerbeke. Aan de kerk loopt er een literair wandelpad waarbij 12 van zijn gedichten het landschap ondersteunen.
Bevrijderstraat 9180 Moerbeke

Abdij van Boudelo (6)
Deze regio is onlosmakelijk verbonden met het verhaal van de abdij van Boudelo. In 1197 vestigde een kluizenaar van de Gentse Sint-Pietersabdij zich in Klein-Sinaai. Dit kluizenaarsoord groeide uit tot de grootse Boudeloabdij. De abdij bracht de onherbergzame regio in cultuur, plantte bossen en groef de economische aders van de streek: de Moervaart en de Stekene Vaart. Tijdens de godsdienstoorlogen werden de monniken door de Geuzen verjaagd en diende de verwoeste abdij als goedkoop bouwmateriaal voor de bewoners. De monniken bouwden uiteindelijk een nieuwe abdij in Gent.

Anton Van Wilderode (7)
Anton Van Wilderode is het pseudoniem voor Cyriel Paul Coupé. Hij werd geboren in Moerbeke in 1918 en is een gevierde priester-dichter. De rode draad doorheen zijn gedichten is zijn geliefd Waasland en specifiek de natuur bij zijn geboortedorp Moerbeke. Hij bracht in 1943 zijn eerste gedicht uit 'Als de moerbeitoppen ruischen'.

Om het strikte regime in de Boudelo-abdij in Klein-Sinaai draaglijker te maken, kregen de geestelijken de toelating om bier te brouwen. Hun brouwsel was heilig, dus toen ze in de 16e eeuw naar Gent en tijdens de Franse Revolutie naar Groningen vluchtten, verhuisde het recept mee. Pas in 1932 werd het verloren gewaande archief teruggevonden, op de zolder van brouwerij Oranjeboom in Rotterdam. Het recept vermeldde de kloostertuinkruiden die het bier zijn herkenbare smaak gaven en vormde de basis voor de gesmaakte Boudelo-lancering in 2002.

Daknam is een intiem, ongerept dorp aan de Durme met slechts 800 inwoners... Aan het stemmige dorpspleintje staat de gedeeltelijk Romaanse Onze-Lieve-Vrouwekerk. Het is waarschijnlijk het oudste stenen bedehuis in het Waasland. De oprichtingsdatum ligt in de eerste helft van de 12de eeuw. Een typisch kenmerk uit de ontstaansperiode van de kerk is het omliggende kerkhof met de witgekalkte omheiningsmuur. De gedeeltelijk ingewerkt en overdekte pui diende destijds voor het omroepen van de gemeenteberichten na de zondagsmis. Dit alles vormt het uitgelezen decor voor de Kunst-en Ambachtenmarkt, die hier elk jaar op Pinkstermaandag wordt georganiseerd. Op het dorpsplein en langs de Middendam bevinden zich twee Reynaertbanken.

Contactgegevens:

-Daknam
-9160 Daknam
-Daknam-Dorp 24

Wie Daknam betreedt, wordt direct gecharmeerd door het dorpsplein en het oude kerkje! De kerk stond er al in de 12de eeuw en werd in de 15de eeuw uitgebreid met een zuidelijke partij en een groter koor. Een brand in de 17de eeuw verwoestte jammer genoeg een gedeelte van het oude kerkje.
Neem zeker een kijkje binnen in de kerk en bewonder het uitzonderlijk bewaarde houten tongewelf. Aan de ingang van het kerkhof is er een kleine vierkante ruimte. Dit was het afroeptorentje waar het 'gesproken dagblad' werd gegeven na de misvieringen.

Daknam is ook bekend voor zijn jaarlijks Trappisten- en ambachtenmarkt (3) gehouden op Pinkstermaandag. Tijdens het feest worden verschillende deugden met elkaar gecombineerd: kunst, ambachten en een lekkere Westmalle. Ondertussen hebben ze hun 41ste editie achter de rug! Meer info bij de Reynaertkring Daknam.

Kerk Daknam
Daknamdorp 9160 Daknam (Lokeren)
Bezoekuren: juli-aug: elke zon.: 14-17u

Trappistenbier (3)
Een trappist is een bier dat door de trappisten of monniken van de orde van cisterciënzers wordt gebrouwen. De naam is afgeleid van 'La Trappe', één van de eerste cisterciënzerabdijen. Wereldwijd zijn er maar 8 echte trappistenbrouwerijen waarvan 6 in België. Er zijn heel wat voorwaarden om het label 'Trappist' te krijgen. Zo moet het bier vooral nog gebrouwen worden door de monniken zelf of toch zeker onder hun toezicht.

Daknam is sinds 1976 een deelgemeente van Lokeren, het is een dorp van ongeveer 1000 inwoners en 399,59 hectare groot, gelegen aan de oevers van de Durme.In Daknam zijn vondsten uit het neolithicum aangetroffen. Tijdens de Gallo-Romeinse periode was er meer permanente bewoning. Vanaf de 12e eeuw was Daknam een zelfstandige parochie waarvan het patronaatsrecht aan de Sint-Baafsabdij toebehoorde.

Een begeesterde bouwheer is het minste wat je kan zeggen. Alle nutsvoorzieningen in eigen beheer kunnen houden was de opstelling. Het resultaat is een woning met zelfbedruipende energievoorzieningen waarbij zelfs het regenwater omgevormd wordt in drinkwater. De woning is aan de straatzijde heel gesloten maar de achterzijde daarentegen, is volledig beglaasd.
Om oververhitting tegen te gaan is de volledig beglaasde achtergevel voorzien van een grote horizontale luifel en overstekende terrassen. Op deze manier wordt een continu uitzicht gegarandeerd zonder dat men moet overgaan tot hinderlijke verticale zonweringen.

Belsele is één van de oudste Wase nederzettingen wat je ook merkt aan de parochiekerk. Deze gaat in de kern terug tot de 10de eeuw. Er werden herhaaldelijk herstellingswerken uitgevoerd in gotische stijl. Sporen van de romaanse architectuur vindt u terug in de benedenkerk en de torenbasis.

Belseledorp 9111 Belsele (Sint-Niklaas)

Voorbij de kerk passeert u het hof van Belsele, het groene en historische hart van de gemeente. Het kasteel zou dateren uit de 13de eeuw maar werd grondig verbouwd omstreeks 1745 en 1904. Men noemt het ook het 'Bisschoppelijk Kasteel' omdat het lange tijd een rustoord was voor priesters. Nu is het privébezit.

De Onze-Lieve-Vrouw-van-Bijstand-der-Christenenkerk, ook wel kortweg de Onze-Lieve-Vrouwekerk genoemd, is een kerk in de Belgische stad Sint-Niklaas. De kerk is gewijd aan Onze-Lieve-Vrouw met de titel Hulp der Christenen.De kerk werd gebouwd op de noordwestelijke kant van de Grote Markt. Hiermee werd er een derde inbreuk gepleegd op de schenkingsakte van Margaretha II van Vlaanderen. De driebeukige kruiskerk werd ontworpen door de Gentse stadsarchitect Lodewijk Roelandt, in samenwerking met Louis Van Overstraeten. Roelandt was een groot voorstander van het eclecticisme, wat het mengen van stijlelementen uit vroegere tijden tot een nieuw geheel betekent. Voor deze parochiekerk bedacht hij een gebouw in neoromaans-byzantijnse stijl met gotische elementen. Op het kerkplein merkt men een eerder sober-grijs buitenaanzicht, in Brabantse kalksteen uit Gobertange. Dit contrasteert sterk met het volledig gepolychromeerd interieur, dat tussen 1994 en 1998 werd gerestaureerd en een harmonisch geheel vormt. De bouw van de toren werd op het einde van de 19e eeuw afgewerkt volgens het ontwerp van Jules Goethals.

Hertog Filips de Schone zweert onder de lindeboom op de markt van Sint-Niklaas trouw aan de keure van de stad in 1497. Al in 1241 was er een afkondiging van een keure waarbij Sint-Niklaas het bestuurlijke centrum van het Waasland werd.