Spanje heeft twee regio’s die strijden voor onafhankelijkheid. Wat hen met elkaar en met de rest van Spanje verbindt is een prachtige bergketen: de Spaanse Pyreneeën. Dat ze helemaal anders zijn dan de aan Franse kant, ontdekt je tijdens de prachtige rit van oost naar west, van Catalonië naar Baskenland.
Bizar: je rijdt naar Spanje, land van zee en zon, maar even voorbij Charleroi krijg je al een van de mooiste zonsopgangen te zien die je je kan voorstellen. De zon klimt traag boven de koude mist uit en verwarmt mijn koude ledematen. Het is zondagmorgen en in de mooie ochtendzon biedt zelfs Charleroi een serene aanblik. Ik blijf rijden tot ik in de verte een apart silhouet langs de autoweg zie staan: het grootste everzwijn ter wereld, dat je op weg naar Reims tegenkomt. Ik vind het meer op een overmaats spaarvarken lijken, maar het is een perfecte stop voor reizigers die een fijne rustplek langs de autoweg zoeken. Lang blijf ik niet hangen, want ik heb nog wat kilometers voor de boeg. Ik wil er vanavond graag achthonderd op de teller hebben staan, en omdat ik voorbij Reims de autoweg ga verlaten om te genieten van Frankrijk in oktober, slenter ik best niet te veel. De krachtige turbine onder mij kan elke snelheid aan en het is soms moeilijk om in te schatten in welke versnelling de smeuïge zesbak staat. Het is zo laat in het motorseizoen rustig op de weg en terwijl de zescilinder rustig de kilometers afmaalt, zie ik talloze fluohesjes in de bosrand. Het jachtseizoen is begonnen en de drijvers die het wild opjagen struinen de bossen door, een en al lawaai en kleur.
