Het is januari 2019 en ik ben ondertussen meer dan twee jaar van thuis weg. Mijn initiële droom om in Australië te wonen is in de loop van de tijd wat vervaagd, en ik voel rusteloosheid en een drang naar nieuw avontuur sterker worden. Ne een grondig zelfonderzoek besluit ik om mijn verhaal in dit grote continent af te ronden. Maar bij wijze van waardig afscheid zal ik eerst nog een grote motorreis in mijn eentje ondernemen.
Tekst en foto's: Jeroen Jonkmans
Mijn Suzuki V-Strom 650 is een motor die niet bepaald in je stoutste dromen zal voorkomen, maar wel een met een oerbetrouwbaar imago. En dat kan ik met 105.000 km op de teller na deze reis enkel beamen. Met de nodige upgrades voldoet hij eveneens als betrouwbare muilezel. Voldoende opbergruimte heb ik verkregen door onder andere zelf kofferbeugels van platgewalst staal te maken en vastgeschroefde safety cases te gebruiken als zijkoffers. Met twee vijfliter crashbar bags, een roltas voor mijn kampeergerief, een topcase en een tanktas waar de controller van mijn drone in past heb ik genoeg ruimte om kledij, kookmateriaal, camera’s etcetera in op te bergen.
Op de dag van mijn verjaardag verlaat ik de veilige thuishaven van Wamuran, een uur noordelijk van Brisbane. Ik vertrek eerder dan gepland, want uit het noorden komt er een stevige storm aan en die wil ik voor zijn. Gepakt en bezakt rij ik met mijn 40 kg zwaardere motor de oprit af. Zodra mijn vers gelegde rubbers de M1 Highway richting Brisbane opgaan, kan de mentale reis voor mij beginnen. Ik laat mijn leven van routine en veiligheid achter mij en rij met een vlot tempo naar het zuiden. Ik zet alles op alles om de donker wordende wolken mij niet te laten inhalen. Het is een tropische cycloon die luistert naar de knusse naam Oma en die langs de oostkust vernietigend naar het zuiden raast; laat dit nu net mijn reisweg zijn... Ondanks mijn vervroegde vertrek weet Oma me in te halen, en na amper 160 km moet ik al op zoek naar een eerste slaapplaats. Het is niet allemaal kommer en kwel, want de sterke wind veroorzaakt ontzagwekkend hoge golven tot wel acht meter. Dat levert een spectaculaire zicht op als de lokale surfers van Tweed Heads deze giganten trachten te trotseren. De naderende onweersbuien doen mij besluiten om mijn dag hier te eindigen en vroeg te gaan slapen om mijn knie wat rust te geven, die ik heb bezeerd toen ik bij het stapvoets rijden dreigde te kantelen. Dat extra gewicht is even wennen…
Wanneer ik ‘s morgens wakker word, kan ik mijn hoop op een rustige reisdag al opbergen. Met windstoten tot 85 km/uur is het geen lachertje om met de motor de baan op te gaan. Ik neem nog maar een hap van mijn met toast met vegemite, een echte Australische klassieker gebaseerd op het gistelijk bijproduct van bier. Het is bitter en niet echt lekker, maar toch blijf ik het eten als deel van dit Australisch avontuur.
De volledige versie van dit reisverhaal lees je in 'Alle Toerisme' Deluxe-editie van Motoren & Toerisme, die je kan bestellen via onze online tijdschriftenwinkel.