Ik kende in die tijd Luxemburg enkel van twee grensovergangen die je voorbij moest als je op vakantie ging naar de Provence en begreep bijgevolg niet wat bomma en bompa daar verloren hadden. Pas toen ik op m’n 18e een motorrijbewijs versierde en gaandeweg de geneugten van uitstapjes op twee gemotoriseerde wielen ontdekte, volgde de ontdekking van Luxemburg. Ik reed dan heel typisch de gekende wegen van de Ardennen af op zoek naar de ideale bocht op het ideale asfalt, en voor ik het wist had ik de grens met het kleine Groothertogdom overgestoken. In een oogwenk was ik ook weer terug op Belgisch grondgebied. De komende twee dagen neem ik er eens rustig de tijd voor.
Na een heerlijke maaltijd en verkwikkende nachtrust in het kasteel van Urspelt rijden we naar het vlakbij gelegen Clervaux. Ik raad eenieder aan gelijk even halt te houden bij het kasteel, waar de grootste fotografie-tentoonstelling aller tijden huist: The Family of Man. Deze collectie werd gecreëerd door Edward Steichen, een Amerikaanse fotograaf en curator van Luxemburgse oorsprong, en werd in 1955 ingehuldigd in het MOMA in New York. Deze grote tentoonstelling wil door het gebruik van de universele taal van de fotografie het wederzijdse begrip tussen de burgers bevorderen; meer dan zestig jaar later nog steeds een actueel thema. De tentoonstelling is opgevat rond 37 thema's, zoals liefde, geloof, geboorte, arbeid, gezin, oorlog en vrede, die worden voorgesteld in een zeer indrukwekkende omgeving. De tentoonstelling was een enorm succes en heeft in de jaren 50 en 60 de wereld rond gereisd. Ik zie er foto’s van Henri Cartier-Bresson, Robert Capa, Dorothea Lange, Robert Doisneau, August Sander en andere grootheden uit de geschiedenis van de fotografie. In 2003 werd The Family of Man op de Memory of the World-lijst van UNESCO geplaatst.
Biljartlaken
Met een flinke voorraad beelden in m’n hersenpan, start ik weerom de motor om de ene bocht aan de andere te rijgen. De weergoden zijn ons voorlopig goed gezind, want van de aangekondigde regen is niets te bespeuren en af toe komt zelfs de zon achter de wolken kijken. Wel ligt het wegdek er in de schaduwplaatsen van de bomen her en der nog verraderlijk vochtig bij. Met asfalt dat doet denken aan een biljartlaken, moet ik mezelf af en toe streng toespreken om toch maar enige reserve in te bouwen.