Kymco wil aantonen dat je prima kan reizen met een scooter. Daarnaast wil het Taiwanese bedrijf graag het community-gevoel rond het merk aanwakkeren. Met het initiatief van Kymco Riders voegden ze de daad bij het woord. Samen met een veertigtal overtuigde Kymco-eigenaars gingen we mee op weekend, voor een rit van bijna 700 kilometer rond de Mont Blanc. Een mooie route door drie landen, met beklimmingen van diverse toppen.
Tekst: Charly de Kinderen
Foto’s: GregPhoto
We sporen met de trein vanuit Parijs tot Annecy. Een prachtige stad aan de voet van de zuidelijke Alpen en vooral bekend om zijn meer. De heldere turquoise kleur dankt het aan het smeltwater uit de bergen. Van de lokale Kymco-dealer krijgen we allemaal een gps van het merk Tripy. Deze richtingaanwijzers worden vastgeschroefd op Kymco’s vernieuwde AK Premium-model, een maxi-scooter die opereert in het hoogste segment. Op de planning staat zo’n 700 kilometer, die we zullen afleggen in twee dagen. Een fikse afstand, die uitsluitend over kronkelwegen voert: ambitieus, zelfs voor een klassieke reismotor. Maar het is een mooie uitdaging, en hiermee laat Kymco zien dat ze het volste vertrouwen hebben in de reiskwaliteiten van hun scooter.
Navigatie aan de hand van een Tripy is nieuw voor mij. Je kan het vergelijken met een digitaal roadbook, waarbij je door symbolen en het aantal meters kan zien welke richting je uit moet. Het is even wennen, maar uiteindelijk is het een speelse manier om de weg te tonen. Wanneer je toch eens een foute afslag neemt, is het even wachten tot de Tripy terug de weg aangeeft, maar verder werkt het prima. Er zit geen temperatuurmeter op het scherm, maar de klassieke informatieborden aan de apothekers tonen een getal ten noorden van de dertig. Lekker puffen en zweten dus. Maar de bergen zijn niet veraf en al snel beginnen we aan onze eerste klim, die ons naar frissere luchtlagen brengt. De Col des Aravis is de eerste pas op het menu en meteen een klassieker, die je een typisch die Alpenlandschap voorschotelt. Groene weides met wilde bloemen en grazende koeien, met de majestueuze Mont Blanc op de achtergrond. De toon is meteen gezet. Het is gezellig druk op de wegen en met onze scooters zijn we een uitzondering in het motorpark. Toch krijgen we steevast de sympathieke motorgroet. De AK Premium is ook geen basisscooter, hij heeft toch een zeker aanzien en ook voldoende power. Met 50 pk aan boord volgen we moeiteloos het tempo van onze medemotards. Op de laatste steile stukken richting de top is de fut er wel snel uit met zijn automatische CVT-overbrenging, maar je komt zelden tekort. In de omgekeerde richting, bij de afdaling, mis ik wel een motorrem om de schijfremmen te ontlasten.
De AK Premium imponeert vooral met zijn stuureigenschappen en het gemak waarmee je de Alpenbochten verteert. Met speels gemak meanderen we naar het begin van de volgende pas van het programma. Dat is meteen ook de eerste grensovergang. We verlaten Frankrijk en gaan via de kleine Sint-Bernhardpas naar Italië. Deze pas is in de 19e eeuw aangelegd door Napoleon III en voor de komst van de Mont Blanc-tunnel was hij van groot belang, maar nu dient hij vooral een toeristisch doel. Hij is 2.188 meter hoog, en je ziet hier en daar nog sneeuwplekken in de frisgroene velden. We dalen af naar de bekende Aoste-vallei, richting de gelijknamige stad. Daar slaan we links af, terug richting het hooggebergte. Door de vele fotostops tikken de uren vliegensvlug weg, en voor we het weten is het zonlicht gedimd tot een aangename gloed. In de warme avondzon staat een kudde geiten te grazen op een steile flank naast de weg. Beneden stroomt een rivier die ijzig blauw smeltwater afvoert. Een wondermooi plaatje. De hele beklimming naar de top is een aaneenschakeling van dit soort prachtige panorama’s. Het zijn de langste dagen van het jaar en het overvloedige avondlicht maakt de fotograaf helemaal wild. Ook het wildleven lijkt de zachte gloed te appreciëren. We zien gemzen en marmotten, die zich tegoed doen aan hun avondeten. Op de Grote Sint-Bernhardpas, waar de grensovergang naar Zwitserland is, passeren we een meer bedekt met vlokken ijs. De bewoonde wereld lijkt zeer ver weg. De drukte die hier overdag heerst, is verdwenen op dit late uur. Een tip voor wie wat meer tijd heeft: boek een hotel aan de voet van de berg en ga op deze lange zomerse dagen na een vroeg avondmaal nog even naar boven. Het licht in de bergen is fenomenaal en je hoeft het met niemand te delen.
De volledige versie van dit artikel lees je op 13 juli in het nieuwste nummer van Motoren & Toerisme.
